Column

Een jong en leuk stel staat voor mijn toonbank. Bij het binnenkomen hoorde ik ze al overleggen over het eindcijfer. Hij weet heel zeker dat de hoofdprijs op de eindcijfers 24 gaat vallen terwijl zij het liefst kiest voor 53. Je zou zeggen dat je van tevoren al overeenstemming hebt bereikt over de juiste getallen, maar mogelijk was het kopen van een staatslot een spontane beslissing.

MEDELIJDEN

“Wat is er nou zo bijzonder aan 53?”, hoor ik hem vragen. Zij kijkt hem met medelijden aan.

“Serieus?”,vraagt ze hem.

Hij kijkt haar aan en het onbegrip spat van zijn gezicht. Je ziet hem nadenken.

“Wat?”.

KINDEREN

Het is de beste reactie die hij kan verzinnen, maar je kan aan alles merken dat hij het gevoel heeft iets volledig over het hoofd te zien. Toch wil hij niet toegeven.

“Vijf en drie”, is het enige dat zij nu tegen hem zegt. Denk daar maar eens over na, lijkt ze te zeggen. Hij haalt zijn schouders op en herhaalt zijn eigen cijfers.

“Twee en vier.” Iets beters kan hij op dat moment niet bedenken. Hij is duidelijk van mening dat zijn vrouw het spoor bijster is.

“Vijf en drie”, herhaalt zij echter. “De leeftijd van je kinderen!”

ACCEPTATIE

Hij kijkt haar nu met grote ogen aan. Je ziet de radertjes in zijn hoofd overuren maken. Hoe kan hij zich hier nog uit redden? Zijn eigen getallen zijn nog steeds favoriet, maar hou nu maar eens voet bij stuk. Zij kijkt hem triomfantelijk aan en weet dat het te kopen lot op drieënvijftig gaat eindigen. Ik zie hem naar adem happen en het lijkt een aanloop naar een vlammend betoog waarom de door haar gekozen eindcijfers niet verstandig zijn. Hij kijkt mijn kant op in de hoop dat ik hem te hulp schiet, maar ik doe alsof ik geen idee heb waarover zij het hebben. Langzaam laat hij zijn adem ontsnappen. Het lijkt op een vorm van acceptatie.

EINDCIJFERS

Ze kijken mij nu allebei verwachtingsvol aan. Blijkbaar van mening dat ik nu exact weet wat ze willen en tot actie zal overgaan. Daarentegen vraag ik vriendelijk of ik ze kan helpen. “Een staatslot met de eindcijfers drieënvijftig”, vraagt hij met tegenzin. Zij lacht breeduit. Alles is vergeten en vergeven. Even lijkt het erop dat hij nog een tweede staatslot wil kopen, maar hij besluit dat dit niet het juiste moment is.

STRIJD

Zij verheugt zich al zichtbaar op de trekking van zondag. De leeftijd van haar twee kinderen, als dat geen winnende combinatie is. Vorig jaar waren ze twee en vier, denkt hij mogelijk nog even maar durft het niet hardop te zeggen. Hij heeft de strijd verloren.

HELAAS

“Helaas”, zeg ik echter. “Wij hebben geen loterijen.”

SUCCES

De droom om vele miljoenen te winnen spat uit elkaar. “Waarom niet?”, vraagt hij teleurgesteld. Ik kan wel vierentwintig redenen bedenken maar verwijs ze door naar een andere winkel. “Veel succes”, roep ik ze na.

GENOTEN

Hoewel wij geen loterijen verkopen, heb ik toch al flink genoten van die aankomende trekking.

Nooit gedacht dat ik nog eens onderbroeken en sokken zou gaan verkopen. Ik werk vanaf mijn achttiende in de boekwinkel. Eerst in Osdorp, daarna even in de Kalverstraat, vervolgens de Grote Houtstraat in Haarlem en tenslotte de Ferdinand Bolstraat in Amsterdam. Toen kreeg ik de kans om de winkels op het Centraal Station aan te sturen en uiteindelijk ging ik naar Schiphol. Om vervolgens mijn eigen winkel in Almere-Haven te beginnen. In de winkel aan de westkant van de middentunnel van het Centraal Station werden veel cadeauartikelen en souvenirs verkocht, maar ik kan mij eerlijk gezegd geen onderbroeken of sokken voor de geest halen.

SUCCES

In Almere-Haven heb ik ze echter wel degelijk ingekocht. In drie verschillende maten. Samen met theedoeken, ovenwanten, slabbetjes, servetten, keukenschorten en vrolijke baseballcaps. Allemaal met de opdruk van Almere. De verwachtingen zijn hooggespannen en de reacties van onze klanten zijn dusdanig dat ik denk dat het een succes kan gaan worden.

DISPLAYS

We waren al een tijdje op zoek naar andere producten om de winkel nog aantrekkelijker te maken. In eerste instantie werden dat legpuzzels, boekenleggers en pluchebeestjes. De Gruffalo, Rupsje Nooitgenoeg, Dribbel en Elmer, de kleurtjesolifant. Met onze zoektocht naar meer displays kwamen wij terecht bij de Almere producten. Onderbroeken, sokken en nog veertien andere producten. Leuke cadeautjes voor verschillende prijzen en ook – niet geheel onbelangrijk – interessant voor de vele toeristen uit binnen- en buitenland die in de zomer met hun boten naar onze haven komen.

BEHOEFTE

Als ondernemer ben je eigenlijk altijd op zoek naar iets nieuws om je klanten mee te verrassen. Er is genoeg maar vooral ook veel van hetzelfde. Het is moeilijk om iets echt origineels te vinden dat er goed uit ziet en ook nog eens voorziet in een behoefte. Er moet echter ook wel enigszins een link zijn met de winkel. Pannenlapjes, keukenschorten en theedoeken sluiten bijna naadloos aan bij het assortiment kookboeken. Sokken en onderbroeken draagt bijna iedereen die naar de boekwinkel gaat. Ik bedoel… je moet het soms een beetje ruim zien.

KOFFIEMOK

De display met Almere producten stond nog geen vijf minuten op zijn plek bij de toonbank of de eerste twee onderbroeken werden al verkocht. Ik had nog niet eens tijd om een grap te maken over het plaatsen van pashokjes naast de PostNL balie. Onderbroekenlol. Even later ging de eerste koffiemok ook over de toonbank en kocht een Duitstalige vrouw op aanraden van haar man een slabbetje voor haar eerste kleinkind.

ALMERE

Almere heeft het.

En wij verkopen het.

SIGNAAL

Na het drama met de Floriade, het nooit afgebouwde kasteel en de enorme vertraging rond de overkapping van het busstation bij ’t Oor, is het mooi om te zien dat niet alles wat met Almere te maken heeft in de soep hoeft te lopen. Het geeft de burger weer een beetje vertrouwen. Een krachtig signaal vanuit de boekwinkel naar de gemeente. Maak het allemaal niet te moeilijk. Blijf dicht bij jezelf en kijk goed naar wat de mensen willen.

ONDERBROEKEN

Sokken en onderbroeken. Meer heb je eigenlijk niet nodig…

“De kleine doet een buiging voor de grote…”

INSPIRATIEBRON

Het laatste berichtje dat ik van Kim Moelands kreeg, op maandag 1 januari om half drie. Verzonden via de vingers van haar man. Een berichtje dat ik met tranen in mijn ogen las. Kim had al haar kracht verloren. Uitgeput, moegestreden. Al jaren had ik het enorme geluk dat die kleine vrouw een werkelijk geweldige vriendin van mij was. Een inspiratiebron. Ergens in 2006 zijn wij samen de boekenwebsite Ezzulia begonnen. Een cadeautje van mij aan haar. Ze wilde schrijven maar had door problemen op een andere website geen podium meer.

ONVERMOEIBAAR

Kim was de motor van Ezzulia. Ze stopte er haar ziel en zaligheid in. Onvermoeibaar. Ze deed tientallen interviews en kwam met geweldige ideeën waardoor de site – gestopt toen ik in 2013 mijn eigen boekwinkel begon – uitgroeide tot de grootste boekensite van Nederland. Een paar jaar daarvoor was Kim vanwege haar gezondheid al gestopt met haar redactiewerk en begonnen met het schrijven van thrillers. Kim was een vechter. Doodziek en toch in staat om steeds weer het uiterste te geven. Het was onmogelijk om niet van haar te houden. Kleine Kim die op iedereen zo’n grote en onuitwisbare indruk wist te maken.

RESERVETIJD

Met Kim Moelands verloor de wereld een onvoorstelbare vrouw. Een voorbeeld voor ons allemaal. Als iemand reden had om boos te zijn op het universum, dan was zij het wel. In plaats daarvan vierde ze het leven. Als geen ander wist ze hoe kostbaar dat was. Vanaf haar vijfentwintigste leefde ze in reservetijd. Ze had al meer verloren dan je voor mogelijk kon houden. Zelf vond ze dat ze ook veel gewonnen had. Met Jan had ze een fantastische man gevonden. Ware liefde. Iemand die zielsveel van haar hield en haar letterlijk en figuurlijk op handen droeg.

LONGTRANSPLANTATIE

Lieve Kim…. De grote huilt om de kleine.

Het is zo ontzettend oneerlijk. Ik ken Kim al van lang voor haar longtransplantatie. Haar leuke huisje in Utrecht. Ze had zoveel humor, zoveel zelfspot. Met Kim was het leven vele malen mooier. Paul Goeken maakte ons broer en zus in zijn Suzanne Vermeer thriller ‘Noorderlicht’. Zo zag ik Kim ook altijd, mijn kleine dappere zusje.

GEVOCHTEN

Vaarwel, lieve schat. Het was onmogelijk om niet van jou te houden. Ik heb zoveel van je geleerd. Je hebt een blijvende stempel op mijn leven gedrukt.

Heel je leven heb je dapper gestreden. Veel harder gevochten en veel meer gegeven dan iemand ooit voor mogelijk heeft gehouden.

KIM

Lieve Kim…

Ik ga je zó ontzettend missen.

---

En het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor.

Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door.

Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor.

Het is zo stil in mij.

Van Dik Hout – Stil in mij

Geschreven door Martin Buitenhuis

“Heb je een pakje Marlboro voor mij?”

KRASLOTEN

Een onbekende man vraagt het met de vanzelfsprekendheid alsof hij dat iedere dag bij ons koopt. Ik moet hem teleurstellen. “Heb je dat niet?” Het ongeloof spat van zijn gezicht. Hij kijkt om zich heen alsof hij iets zoekt om mij te overtuigen van het feit dat ik mij vergis. “Krasloten dan?”, vraagt hij nu iets minder zeker van zichzelf. Ik schud mijn hoofd. “Hebben wij ook niet.” Hij slaakt een diepte zucht en zonder nog iets te zeggen loopt hij naar de deur. Zijn vrouw staat buiten op hem te wachten. Net voor de deur dichtvalt, kan ik hem nog horen.

“Ze hebben helemaal niets. Alleen maar boeken.”

SIGARETTEN

Alleen maar boeken…. Technisch gezien is dat absoluut niet waar, aangezien we veel meer producten in ons assortiment hebben, maar voor mij zijn boeken wel degelijk het belangrijkste onderdeel. De enige reden waarom ik mijn winkel ben begonnen. De ietwat denigrerende opmerking dat wij ‘alleen maar boeken’ verkopen galmt enigszins na in mijn hoofd. Ik weet het, het is een uitspraak van iemand die rookt en krast. Iemand die mogelijk nog nooit een boek heeft gelezen. Er zijn mensen die van mening zijn dat iedere winkel sigaretten en krasloten moet verkopen. Wat heb je anders aan zo’n winkelpandje?

Alleen maar boeken….

PAPERCLIPS

Ik zou willen dat ik zoveel geluk had. Een winkel met alleen maar boeken. Ik droom er wel eens van. Geen geneuzel met post, weg met al die blauwe kratjes tijdschriften, geen wenskaarten en al die mensen die op zoek zijn naar gezellige postzegels. Geen nietjes, paperclips, fotokarton en balpenvullingen. Het zijn over het algemeen leuke en lieve mensen die er mijn winkel voor bezoeken, maar toch…. Alleen maar boeken. Ik zou het zó graag willen. Het is waarschijnlijk de droom van iedere boekhandelaar, maar slechts een enkeling kan het zich daadwerkelijk veroorloven.

SLAGERIJ

Boekverkopers zijn liefhebbers. Ik betwijfel of er veel boekhandelaren zijn die net zo makkelijk een slagerij of een meubelwinkel waren begonnen. Het is toch een soort passie, een kracht die sterker is dan jezelf. Je komt elkaar in het boekenvak ook altijd wel weer tegen. Je gaat weg bij het ene bedrijf en komt weer terug bij een andere boekwinkel of uitgeverij. Een verkoper wordt vertegenwoordiger, een inkoper begint zijn of haar eigen winkel. Het is een oneindige cirkel.

“Ze hebben helemaal niets. Alleen maar boeken.”

ARGWAAN

Ik hoor de woorden van de man nog steeds. De verbijstering dat er een winkel is waar ze wél boeken verkopen maar geen pakjes Marlboro. Geen flappenkrassen, spaarvarkens, klavertjes vier of vijftig keer cash. Hij dacht dat hij alles al zo’n beetje had meegemaakt. Jammer genoeg kon ik de reactie van zijn vrouw niet horen, maar ik denk dat zij al wat argwaan moet hebben gevoeld. Daarom is ze waarschijnlijk buiten op hem blijven wachten.

PARADIJS

Een winkel met alleen maar boeken. Voor sommige mensen mogelijk een gruwel of in ieder geval iets wat ze totaal niet begrijpen.

Voor mij een onbereikbaar paradijs.

Toen ik aan een goede vriend vertelde dat ik bezig was met het schrijven van korte verhalen, kreeg ik te horen dat boekverkopers niet kunnen schrijven. Een variant op de eeuwenoude dooddoener dat boekverkopers feitelijk mislukte auteurs zijn. Ik haalde er mijn schouders voor op. Alsof slagers niet kunnen dansen, postbodes mislukte profvoetballers zijn en grafische vormgevers potentiële seriemoordenaars. Zo lust ik er nog wel een paar. Ik hield echter mijn mond en vertelde niet dat George R.R. Martin (Game of Thrones) en Jeff Kinney (Het leven van een Loser) eigenaar zijn van boekwinkels in Amerika. Veel zelfbenoemde auteurs die nog nooit in noemenswaardige aantallen over de toonbank zijn gegaan, hebben desondanks geen enkele dag in een boekwinkel gewerkt.

DWDD

Het zegt dus allemaal niets. Het heeft te maken met het individu, talent en soms puur geluk. Dat laatste is een niet te onderschatten onderdeel voor succes in bijna ieder beroep. Iemand moet in je geloven en je de kans geven. Denk bijvoorbeeld eens terug aan DWDD van Matthijs van Nieuwkerk. Daar werden sterren geboren, puur omdat de presentator de indruk wekte dat je geweldig was. Splinter Chabot kreeg veel aandacht en zijn debuutroman vloog over de toonbank en samen met zijn broers en vader mag hij nu het Boekenweekgeschenk schrijven. Het is nog altijd wachten op een tweede roman die Nederland gaat veroveren, maar dat mag de pret niet drukken.

TALENT

Talent is soms van ondergeschikt belang. Hoe is het anders te verklaren dat auteurs als J.K. Rowling en Dan Brown bijna waren gestopt met schrijven omdat niemand geïnteresseerd was in de boeken over Harry Potter en Robert Langdon?

BOEKVERKOPERS

De uitspraak dat boekverkopers niet kunnen schrijven heb ik daarom makkelijk naast mij neergelegd. Ik ken auteurs die zichzelf geweldig vinden maar nooit meer dan drie- of vierduizend boeken hebben verkocht. ‘Boekenschrijver kunnen zichzelf niet verkopen.’ Het was een mooi antwoord geweest en in veel gevallen klopt het misschien ook wel. Je moet niet alleen je boek maar ook jezelf proberen te verkopen. Wie zit er op een onbekende en/of beginnende auteur te wachten?

BOEKEN

Zelf schrijf ik al mijn hele leven. Ook een nietszeggende dooddoener. Ik leerde pas schrijven op de lagere school, dus feitelijk klopt zo’n zin niet eens. Wel schrijf ik al heel lang. Columns, korte verhalen, artikelen voor muziektijdschriften, interviews en recensies. Op de harde schrijf van mijn computer staan een aantal boeken die nog nooit op zoek zijn gegaan naar een uitgever. Soms lees ik een boek en denk ik na één enkele zin al dat mijn eigen verhalen helemaal niets voorstellen. Een verpletterend begin van een roman, dat wel of niet verkoopt maar wonderschoon is geschreven. Ik lees ook boeken waarbij ik medelijden heb met de bomen die er hun leven voor hebben moeten geven.

SCHRIJFWEDSTRIJDEN

Ik schrijf geduldig verder. Inmiddels heb ik de moed gevonden om soms een kortverhaal op internet te zetten. Aan schrijfwedstrijden mee te doen. Waarom niet? Schrijven doe je in eerste instantie voor jezelf.

LATER

De rest komt later wel.

Of niet.

In een poging meer lezers te krijgen voor mijn columns, heb ik besloten dit stukje helemaal naakt te schrijven. Columnpromotie 2.0 als het ware. Meestal schrijf ik een column in één keer en duurt het creatieve proces doorgaans een klein kwartier. Te kort om het echt koud te krijgen of anderzijds in de problemen te komen. Een column is tenslotte geen boek en vijfhonderd woorden zijn doorgaans bij eenieder makkelijk uit de mouw te schudden.

INSPIRATIE

De inspiratie om het op deze manier te gaan doen kwam van Merel van der Wouden, die ter promotie van haar bij uitgeverij Kosmos verschenen boek “Je bent het waard” een naaktreportage deed voor Playboy. Op moment van schrijven ligt het blad in de schappen van de meeste boekwinkels en sommige supermarkten.

MEREL VAN DER WOUDEN

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de foto’s nog niet heb gezien en ook het boek niet heb gelezen. Sterker nog: tot voor kort had ik nog nooit van Merel van der Wouden gehoord. Feit is wel dat ik het een opvallende manier vind om een boek onder de aandacht te brengen. Je moet toegeven dat het de auteur veel publiciteit heeft opgeleverd. Als schrijver geef je jezelf soms redelijk bloot in je boeken en dan is het mogelijk nog maar een klein stapje naar de uitklapposter in een mannenblad.

PLAYBOY

Persoonlijk verwacht ik niet dat Playboy na deze column meteen contact met mij zal opnemen. Daarvoor val ik te veel buiten de doelgroep van het tijdschrift. Voor Merel hoop ik dat het werkt. Het is moeilijk genoeg om iets te schrijven dat in noemenswaardige aantallen over de toonbank gaat en als je het talent voor schrijven kan combineren met een voor Playboy aantrekkelijk voorkomen, dan is de keuze volledig aan jou. Het is dapper, origineel en misschien wel doeltreffender dan een A2 poster op het etalageraam bij de plaatselijke boekwinkel.

SPIERNAAKT

Ik hoop alleen niet dat het mannelijke collega’s als A.F. T. H. van der Heijden of Youp van ’t Hek aan het denken gaat zetten en zij straks spiernaakt op de voorkant van hun boeken gaan verschijnen. Dat zou mijns inziens weer een stap te ver zijn. Al denken andere mensen daar misschien weer heel anders over.

KIPPENVEL

Met het schrijven van deze column probeer ik het gevoel van euforie dat Merel bij de fotosessies moet hebben gehad te benaderen. Het kippenvel trekt langzaam via mijn rug naar mijn armen en ik begin het de auteur een klein beetje kwalijk te nemen dat ze haar boek niet in de zomer heeft uitgebracht. Ik type echter stug door en langzaam maar zeker krijgt deze nieuwe column haar vorm. Volgens mij doe ik er niemand kwaad mee en is het wachten op de eerste journalist die het interessant genoeg vindt om er een artikel in een landelijk dagblad aan te wijden.

TOEKOMST

Een succesvolle toekomst als columnist ligt voor mij in het verschiet.

DETAIL

Het feit dat ik deze column op mijn telefoon in de bus naar mijn winkel schrijf is slechts een klein detail.

Wat zijn er toch veel mooie boeken. Op sommige momenten krijg ik medelijden met mensen die nooit lezen. Het is misschien preken voor eigen parochie, maar wat mis je dan onvoorstelbaar veel. Geen tijd, geen zin, geen geduld. Misschien doe ik het helemaal fout in mijn leven. Ondanks een drukke baan, kinderen, kleinkinderen en een passie voor muziek en sport heb ik altijd zin, tijd en geduld om ’s avonds een uurtje te verdwijnen in een boek.

TELEVISIE

Ik geef toe, ik kijk niet veel naar de televisie. Het Journaal, programma’s als Binnenstebuiten en Vroege Vogels en natuurlijk op de momenten dat Ajax speelt. Ik schrijf iedere week een of twee columns, soms een recensie en werk graag aan een paar korte verhalen of aan de vier boeken die ik heb geschreven maar vooralsnog niet verder komen dan de harde schijf van mijn computer.

LEZEN

Ondanks dat heb ik iedere dag voldoende tijd om te lezen.

RIJKDOM

Iedereen moet uiteraard doen wat hij of zij wil maar soms voel ik mij een roepende in de woestijn. Een dominee in een kerk vol boeken. Mijn taak als boekhandelaar is om het woord van vele schrijvers te verkondigen. De mensen in mijn winkel op de hoogte te brengen van al het mooie werk dat wekelijks verschijnt en waarvan een deel keurig op de boekentafels ligt. Al die verhalen. Al die rijkdom. Waarom de kans laten lopen om zoveel verschillende werelden te bezoeken? Nieuwe ideeën op te doen, andere meningen. Jezelf over te geven aan onvoorstelbare schoonheid.

GELOOF

Gelukkig zijn er voldoende liefhebbers die mijn hulp niet nodig hebben, maar veel mensen heb ik mogen bekeren. Daarnaast is er een groot deel die ik niet kan bereiken. Die hebben het geloof verloren of misschien nooit gehad. Het geloof in de kracht van verhalen.

STAPELVERLIEFD

Ik ben regelmatig stapelverliefd op een boek. Soms al tijdens de eerste zin. Vaak ergens op de helft. Incidenteel pas op het eind. Verhalen die mij ontroeren, blij maken, intrigeren, inspireren, aan het denken zetten, kwaad maken. Boeken die mij raken. Verhalen die ertoe doen en van mij een beter mens maken. Mijn blik verruimen.

NOMADENVOLK

Of het nou gaat om een prachtig verhaal over een nomadenvolk in Iran, over een dementerende Egyptoloog in Den Haag of over een meisje van vijf jaar die een concentratiekamp in Auschwitz heeft weten te overleven. Over een jonge vrouw die door de vloek van een demon niet kan sterven en gedwongen is om anoniem te zwerven door de tijd. Een man die in de gevangenis zit voor een misdaad die hij wel of niet heeft gepleegd maar een dag voor zijn vrijlating toch besluit te ontsnappen.

FANTASIE

Ik woon en werk al meer dan veertig jaar tussen de boeken. Persoonlijk kan ik mij geen ander leven voorstellen. Ik voel mij thuis tussen de woorden en zinnen die het leven verrijken. Te verdrinken in taal, te genieten van de beeldende fantasie van zo ontzettend veel uitmuntende auteurs.

GENEN

Verliefd zijn op boeken is geen keuze. Het zit diep in je genen.

Ik loop naar een medewerker van de Vomar in Almere-Haven die bezig is met het aanvullen van de zuivelproducten. “Mag ik twee gratis slokjes melk?” Helaas, ze verkopen alleen pakken van minimaal een halve liter. Jammer… thuis heb ik melk genoeg en het is zonde om nu een halve liter te kopen terwijl ik alleen maar twee slokjes wil hebben.

BAKKER

Even later ga ik naar Bakker Bart. “Kan ik u helpen, meneer?”, vraagt een vriendelijke vrouw achter de toonbank. “Jazeker, ik heb thuis voldoende brood, maar ben het vergeten mee te nemen. Mag ik twee gratis hapjes bruin volkoren?” Ze kijkt mij met verbazing aan. Moet zelfs een beetje lachen. Vervolgens zegt ze dat ik een halfje bruin volkoren kan kopen.

SLAGER

Met een diepe zucht verlaat ik de bakker. Geen wonder dat het zo slecht gaat met de winkels. Gelukkig zie ik Slagerij Verhoeven en ik loop naar binnen. “Heeft u voor mij twee gehaktballen?” De slager knikt, loopt naar achteren en komt terug met mijn bestelling. “Verder nog iets?”, vraagt hij geduldig. “Graag een gratis klontje boter, want dat heb ik thuis niet meer.” De slager kijkt mij met enige verwarring aan. “Wij hebben geen boter”, zegt hij. Nu ben ik in de war. Je zou toch een klein beetje service verwachten bij een slagerij.

TANKSTATION

Even later stap ik in mijn auto en kom langs een tankstation. “Heeft u voor mij een beetje gratis benzine?” De vrouw die mij helpt kijkt mij vol ongeloof aan.

POSTNL

Een minuut later sta ik buiten zonder benzine. Ze maken het de klanten vandaag de dag wel heel moeilijk. Terwijl ik in mijn auto stap bedenk ik mij dat ik nog een pakketje moet versturen en dus rij ik weer terug naar het centrum. Bij de boekwinkel vraag ik of ze een leeg doosje hebben dat ik kan gebruiken. De verkoper zegt van niet. Hmm…. Dat is niet echt handig voor mij. Ze verkopen wel doosjes van PostNL en ik heb het gevoel dat ze mij dwingen iets te kopen. Helaas moet ik iets versturen, dus heb ik geen keuze.

BOEKWINKEL

“Heb je ook vulmateriaal”, vraag ik vriendelijk. Het doosje is net iets te groot. “Wij verkopen noppenfolie”, zegt de verkoper. “Eerlijk gezegd wil ik iets dat ik gratis kan krijgen. Ik moet dat doosje tenslotte ook al betalen.” Dan maar geen opvulling, denk ik bij mijzelf. Als ze maar begrijpen dat het hun schuld is als de inhoud beschadigd gaat aankomen. Het enige dat nog ontbreekt is een paar stukken plakband.

ONEERLIJK

Ook dat blijkt echter niet gratis te zijn. Moet je tegenwoordig werkelijk overal voor betalen? Thuis heb ik ook rollen plakband dus het voelt een beetje oneerlijk dat ik het hier moet kopen.

VISWINKEL

Eenmaal buiten wil ik nog even naar de viswinkel, maar die is blijkbaar alleen in het weekend open. Jammer, ik had wel zin in twee of drie stukjes kibbeling. Uiteindelijk loop ik snel naar de kaaswinkel.

KAASWINKEL

“Goedemiddag, mag ik een plakje kaas, twee nootjes en een gratis slokje wijn?”

Binnen het genre van de spannende boeken is weer een nieuw sub-genre bedacht: de cosy crime. Gezellig een boek lezen over een seriemoordenaar die bij ieder nieuw slachtoffer het bloed weer keurig opdweilt en voor het verlaten van de woning waar hij is binnengedrongen nog even snel de plantjes water geeft.

ABELL

Ik had er nog nooit van gehoord, tot ik een aantal boekhandelaren het boek “Dodelijke afloop” van Stig Abell zag aanprijzen in een landelijk dagblad. Het bij HarperCollins verschenen boek was zelfs ‘cosy crime op zijn best’. Het wekte bij mij de indruk dat er al meerdere boeken waren verschenen, wat ik als boekverkoper absoluut over het hoofd heb gezien.

MANSELL

Mogelijk dat cosy crime als een suikervrije variant van de standaard thriller gezien moet worden. Een fair trade versie van de literaire thriller. Speciaal voor mensen die normaal gesproken geen spannende boeken lezen maar toch een beetje zijn uitgekeken op de romans van Corine Bomann en Jill Mansell.

KRUIDENTHEE

Lezers die op zoek zijn naar meer opwinding in hun leven en naar boeken waarmee ze gezellig op de bank kunnen zitten, de kachel een standje hoger en een kopje kruidenthee binnen handbereik. Lekker lezen over een losgeslagen maar toch vriendelijke en goedlachse moordenaar, een mensen-mens, die de paar door hem gepleegde moorden uit pure bescheidenheid niet echt een serie durft te noemen.

KINDERBOERDERIJ

Ik kan mij zo voorstellen dat een lieve rechercheur in een cosy crime besluit om de jacht op de moordenaar te openen, nadat hij eerst nog even een lange wandeling met zijn vrouw heeft gemaakt om bij de plaatselijke kinderboerderij uitvoerig de schapen en jonge bokjes te aaien. “Doe je je jas goed dicht, schat”, roept zijn vrouw hem na als hij in zijn elektrische auto stapt.

RIEU

Onderweg naar het politiebureau luistert de rechercheur naar het nieuwe album van André Rieu, waar de violen hem weer diep ontroeren. Eenmaal op zijn werk, appt hij snel naar zijn vrouw om te vertellen dat zijn nieuwe trui zo lekker ruikt en hoe blij hij is dat zij die nog even snel voor hem heeft klaargelegd.

De schat.

SHAMPOO

Het onderzoekteam zit inmiddels met de handen in het haar.  Zonder roos dankzij de fantastische shampoo die de politie met korting koopt bij de plaatselijke drogist. Als tegenprestatie zijn die allemaal welkom bij de politiebarbecue die over twee weken op het programma staat. De rechercheur die de leiding heeft over het onderzoek weet al dat hij extra sausjes moet kopen.

Gezellig!

LANDSCHAP

Als na gedegen onderzoek – waarbij iedereen op tijd thuis is voor het eten – de politie ontdekt wie de moordenaar is, volgt een lange achtervolging. Gelukkig past de moordenaar zijn snelheid keurig aan binnen de bebouwde kom en stopt hij zelfs bij stoplichten die op oranje springen. De rechercheurs genieten van het mooie landschap en zien dat de lente weer in aantocht is. De bomen staan prachtig in bloei.

COSY

Hoe het verhaal afloopt?

Daarvoor moet je de cosy crime even in de winkel kopen.

Niet online, want dat is niet gezellig.

~ Bronvermelding:

De bescheiden seriemoordenaar is bedacht door Marc van Biezen in zijn dichtbundel ‘Ervaringsdeskundige’, verschenen bij The House Of Books en nog altijd leverbaar.

“Ik ben een auteur uit Emmeloord en ik wil proberen om ook buiten mijn woonplaats wat bekendheid te krijgen.” De vrouw voor mijn toonbank kijkt mij verwachtingsvol aan. “Het boek bevat de geweldige verhalen die mijn moeder mij vroeger vertelde en die heb ik nu allemaal gebundeld en zelf uitgegeven.”

VORMGEVING

Ze geeft mij een exemplaar van een behoorlijke pil met een voorkant die duidelijk maakt dat ze misschien andermans verhalen kan overschrijven, maar weinig verstand heeft van grafische vormgeving. “Het telt 641 pagina’s”, vertelt ze met enige trots. “Mijn moeder kon prachtig vertellen en ik besloot onlangs dat het oneerlijk zou zijn om die verhalen niet met de rest van de wereld te delen. Het boek kost € 59,99 en ik vroeg mij af of u het wilt inkopen.”

WEILAND

Zestig euro voor een boek met een omslag die doet denken aan iets dat je niet onder je schoenen wilt krijgen als je ’s nachts door een drassig weiland loopt. Net zo dik maar twee keer zo duur als het laatste boek van Marcel van Roosmalen. “Behoorlijk duur”, zegt ik tegen haar. “Hoeveel heeft u er al verkocht?” Ze schrikt van de opmerking én van de vraag. Venijnig trekt ze het boek uit mijn handen.

VUUR

“Omdat ik het in eigen beheer heb uitgebracht, valt de verkoopprijs wat hoger uit”, zegt ze een beetje boos. “Het lijkt mij dat ik er best wel iets aan mag verdienen.” Het vuur spat uit haar ogen.

PROBEREN

“Hoeveel heeft u er in Emmeloord verkocht?”, herhaal ik mijn vraag. Er valt weer een stilte. “Nog niets”, zegt ze uiteindelijk. “Ze vonden het te duur en willen het niet inkopen. Als je het niet eens wilt proberen, dan kan het ook niets worden natuurlijk.”

NIEUWSGIERIG

Ik vertel haar dat ik geen interesse heb. Ten eerste is het veel te duur en ten tweede denk ik niet dat veel mensen in Almere-Haven nieuwsgierig zijn naar de verhalen van de moeder van een zelfbenoemde en totaal onbekende auteur uit Emmeloord.

VIJFHONDERD

“Onbegrijpelijk”, zegt ze terwijl ze mij nog bozer aankijkt. “Ik heb er een half jaar hard aan gewerkt, zelf de omslag gemaakt en vijfhonderd exemplaren laten drukken. Dan is het toch niet teveel gevraagd om mij een kans te geven en drie exemplaren in te kopen?”

LEVENSVERHAAL

Ik leg geduldig uit dat ik niet denk dat ik drie exemplaren zal verkopen. Er zijn zo’n dertienhonderd boekwinkels in Nederland en als die er allemaal drie inkopen, dan zou dat deze mevrouw uit Emmeloord ruim 230.000 euro opleveren. Als het zo werkt, gaat iedereen in Nederland als de sodemieter een boek schrijven. Daarnaast ben ik geen boekwinkel begonnen om van iedere plaatselijke auteur zijn of haar levensverhaal in te kopen. Boeken in eigen beheer verkopen over het algemeen niet of nauwelijks.

MOEDER

“Het spijt mij”, zeg ik tegen haar.

“Nou….”, zegt ze uiteindelijk. “Daar zou mijn moeder niet blij mee zijn geweest.”

SCHOUDERS

Ik haal voorzichtig mijn schouders op.

“Een mooi verhaal voor een volgend boek”, zeg ik om haar een beetje op te vrolijken.