“De kleine doet een buiging voor de grote…”
INSPIRATIEBRON
Het laatste berichtje dat ik van Kim Moelands kreeg, op maandag 1 januari om half drie. Verzonden via de vingers van haar man. Een berichtje dat ik met tranen in mijn ogen las. Kim had al haar kracht verloren. Uitgeput, moegestreden. Al jaren had ik het enorme geluk dat die kleine vrouw een werkelijk geweldige vriendin van mij was. Een inspiratiebron. Ergens in 2006 zijn wij samen de boekenwebsite Ezzulia begonnen. Een cadeautje van mij aan haar. Ze wilde schrijven maar had door problemen op een andere website geen podium meer.
ONVERMOEIBAAR
Kim was de motor van Ezzulia. Ze stopte er haar ziel en zaligheid in. Onvermoeibaar. Ze deed tientallen interviews en kwam met geweldige ideeën waardoor de site – gestopt toen ik in 2013 mijn eigen boekwinkel begon – uitgroeide tot de grootste boekensite van Nederland. Een paar jaar daarvoor was Kim vanwege haar gezondheid al gestopt met haar redactiewerk en begonnen met het schrijven van thrillers. Kim was een vechter. Doodziek en toch in staat om steeds weer het uiterste te geven. Het was onmogelijk om niet van haar te houden. Kleine Kim die op iedereen zo’n grote en onuitwisbare indruk wist te maken.
RESERVETIJD
Met Kim Moelands verloor de wereld een onvoorstelbare vrouw. Een voorbeeld voor ons allemaal. Als iemand reden had om boos te zijn op het universum, dan was zij het wel. In plaats daarvan vierde ze het leven. Als geen ander wist ze hoe kostbaar dat was. Vanaf haar vijfentwintigste leefde ze in reservetijd. Ze had al meer verloren dan je voor mogelijk kon houden. Zelf vond ze dat ze ook veel gewonnen had. Met Jan had ze een fantastische man gevonden. Ware liefde. Iemand die zielsveel van haar hield en haar letterlijk en figuurlijk op handen droeg.
LONGTRANSPLANTATIE
Lieve Kim…. De grote huilt om de kleine.
Het is zo ontzettend oneerlijk. Ik ken Kim al van lang voor haar longtransplantatie. Haar leuke huisje in Utrecht. Ze had zoveel humor, zoveel zelfspot. Met Kim was het leven vele malen mooier. Paul Goeken maakte ons broer en zus in zijn Suzanne Vermeer thriller ‘Noorderlicht’. Zo zag ik Kim ook altijd, mijn kleine dappere zusje.
GEVOCHTEN
Vaarwel, lieve schat. Het was onmogelijk om niet van jou te houden. Ik heb zoveel van je geleerd. Je hebt een blijvende stempel op mijn leven gedrukt.
Heel je leven heb je dapper gestreden. Veel harder gevochten en veel meer gegeven dan iemand ooit voor mogelijk heeft gehouden.
KIM
Lieve Kim…
Ik ga je zó ontzettend missen.
En het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor.
Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door.
Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor.
Het is zo stil in mij.
Van Dik Hout – Stil in mij
Geschreven door Martin Buitenhuis