Column

 

Twee jongens rennen vanaf de straat onze winkel binnen en verstoppen zich achter één van de boekenkasten. Ze moeten moeite doen om niet te lachen van de pret. Zo voorzichtig mogelijk kijken ze vanaf hun schuilplek naar de voordeur. Ze zijn duidelijk broertjes van elkaar, ongeveer een jaar of zes en mogelijk een tweeling. Op hun knieën wachten ze vol ongeduld op hun ouders of misschien een oudere broer of zus. Zachtjes fluisteren ze tegen elkaar, zonder de ingang van de winkel uit het oog te verliezen.

ACHTERDEUR

Na een minuut of vijf beginnen ze wat onrustig te worden. Degene voor wie zij zich verstoppen heeft zich nog niet laten zien. Vanuit het kassablok hoor ik de bel van de achterdeur en terwijl ik naar achteren loop, zijn de twee jongens aan het overleggen wat ze moeten doen. Als ik de deur van het magazijn open, staat de chauffeur van PostNL op mij te wachten om een volle container op te halen. Ook zie ik een man die duidelijk naar iemand op zoek is.

ZOONTJES

“Ben je je zoontjes kwijt?”, vraag ik hem. Twee jongens, is zijn antwoord. Net liepen ze nog keurig in het zicht en nu zijn ze nergens meer te bekennen.

OPLUCHTING

“Kom maar binnen”, zeg ik tegen hem. Ik vertel dat ik denk te weten waar ze zijn. Als ik de situatie uitleg, slaakt de man een korte zucht van opluchting. “Ik ken deze buurt niet zo goed”, zegt hij. “Wij wonen in Muziekwijk en de kleine rotzakjes hebben er een handje van om plotseling te verdwijnen.” Hij zegt het met een liefdevolle glimlach.

BOEFJES

“Meestal weet ik ze weer snel te vinden, maar nu hebben ze mij goed te pakken.”

We lopen via het magazijn de winkel in en vanuit de ingang van het magazijn ziet de man zijn twee kinderen met hun rug naar hem toe de ingang in de gaten houden. “De boefjes”, zegt hij fluisterend. “Waar blijft papa nou?”, zegt één van beide broertjes met een stem die enige bezorgdheid uitdrukt. Het wegrennen en verstoppen lijkt plotseling toch een wat minder goed idee te zijn geweest.

KREET

Zo zachtjes mogelijk loopt hun vader naar zijn kinderen en grijpt ze met een woeste kreet in hun kraag. De jongens schrikken overduidelijk maar schieten meteen in de lach als ze zien wie het is. “Hoe kan dat nou?”, vragen de jongens gelijktijdig. “We hebben je niet naar binnen zien komen?”

VERSCHRIKT

“Papa’s kunnen bijna alles”, zegt de man tegen zijn kinderen. “Jullie moeten alleen niet steeds wegrennen, want ik was bijna weer naar huis gegaan.” Ze kijken hem verschrikt aan. “Echt niet”, zeggen ze in koor. “Vraag maar aan deze meneer”, zegt hij tegen zijn zoontjes, terwijl hij naar mij kijkt. Ik knik ter bevestiging en vertel ze dat ik vanavond al hun speelgoed mag ophalen.

WANTROUWEND

“Ja, jullie waren toch weg”, beaamt hun vader.

De broertjes schrikken nu pas echt. Ze kijken hun vader wantrouwend aan, maar die geeft geen krimp. Voorlopig zullen zij zich waarschijnlijk niet meer verstoppen.

Een moeder komt met haar zoon en dochter de winkel binnen om iets te versturen met PostNL. De kinderen van tussen de vijf en zeven jaar rennen naar de tijdschriftenwand. “Handen op de rug”, roept hun moeder ze achterna. Het is uiteraard tegen dovemans oren gericht, want binnen een paar tellen hebben ze allebei een tijdschrift in hun handen. Het meisje heeft iets over Disney prinsessen gevonden.

NEE

“Mama, mag ik…..”

“NEE!”

SMEEKBEDE

Luid en duidelijk. Hun moeder is gekomen om iets te versturen en niet van plan om in iedere winkel iets voor haar kinderen te kopen. “Volgende week komen opa en oma en die kopen hier dan altijd een cadeautje voor jullie. Jullie moeten even geduld hebben.” Haar dochter is het er duidelijk niet mee eens. “Ik betaal het van mijn eigen geld. Dit is met prinsessen en volgende week is het er misschien niet meer.” Haar smeekbede maakt weinig indruk op haar moeder die zonder op of om te kijken naar de uitgang loopt. “Alles weer terugleggen waar je het gevonden hebt”, brult ze door de winkel.

KLANTEN

Een paar andere klanten schrikken en leggen snel hun tijdschrift of boek weer op de stapel, voordat ze beseffen dat het niet aan hen was gericht.

PROTEST

Onder fel protest loopt het meisje weer naar de tijdschriftenwand en legt ze het blad weer terug. Het maakt op haar moeder totaal geen indruk. Haar zoon loopt achter haar aan en wist al eerder dan zijn zusje dat het een verloren strijd is. Hij is op het oog dan ook zeker een jaar ouder.

KLEINDOCHTER

Ik zie het allemaal gebeuren en geef de moeder gelijk dat ze haar kinderen niet met alles hun zin geeft. De meeste kinderen vinden nu eenmaal alles mooi. Ik herken het aan mijn oudste kleindochter. Die is nog niet zo oud dat ze likkebaardend naar al die tijdschriften kijkt die kinderen vanuit de wand toeschreeuwen om gekocht en gelezen te worden. Ze is echter wel gek op lezen en noemt Astrid en mij sinds kort Opa en Oma Boek.

ENTHOUSIASME

Als ze bij ons in de winkel komt dan rent ze van de ene kast naar de andere display en weet ze van enthousiasme niet waar ze moet kijken. Ze herkent Dikkie Dik, de boeken van Kikker, Peppa Pig en Nijntje. Ze vraagt nooit aan Opa Boek of ze iets mag hebben, maar terwijl ze door de winkel loopt, pak ik altijd een paar boeken waar ze naar gekeken heeft.

SNUITJE

Haar moeder, mijn dochter, roept dan meteen dat ik niet zoveel boeken moet geven. Dat ze straks niet meer gewoon even langs durft te komen. Ik kan er niets aan doen. Dat snuitje alleen al als ik haar de boeken geef. Pure blijdschap. Zo’n opa ben ik dus, eentje die zijn kleinkinderen tot op het bot zal verwennen.

WEERLOOS

Ik heb respect en begrip voor die moeder die haar poot stijf weet te houden, maar mijn kleindochters maken mij weerloos. Zolang ik een winkel heb, krijgen ze alles wat ze maar willen.

 

Toen ik vorig jaar als lezer de boeken van Kader Abdolah aan het ontdekken was, had ik in mijn boekwinkel al een paar keer hebberig gekeken naar “De hemel is altijd paars” van de eveneens uit Iran afkomstige Sholeh Rezazadeh. Een debuutroman in een wonderschone uitvoering dat goed verkocht en een lied zong waarvan ik dacht dat ik het als enige kon horen.

FLUISTEREN

Er waren echter nog meer boeken die om mijn aandacht vroegen. De weken en maanden daarna bleef het zachtjes naar mij fluisteren. Tot vorig jaar de tweede roman van Sholeh Rezazadeh verscheen: ‘Ik ken een berg die op me wacht’.

NOMANDENVOLK

Deze liet zich niet negeren. Het boek schreeuwde mij toe om opgepakt en gelezen te worden. Op een vrijdagavond nam ik beide romans mee naar huis en ’s avonds begon ik meteen aan het tweede boek. Waarom niet haar debuutroman? Geen idee. Het was puur een gevoelsmatige keuze. Bergen, een rivier, een nomadenvolk. Alles sprak mij aan en al helemaal toen ik las dat de rivier Aras de verteller was van het verhaal.

ADEMLOOS

Het boek hield mij direct in een machtige greep. Ik las niet over een volk van nomaden, ik was er zélf bij. Ik liep tussen de tenten, langs de rivier en samen met de geiten en schapen naar het verse gras. Met kippenvel op mijn armen vloog ik ademloos door het verhaal.

HARTVERSCHEUREND

Ik raakte verliefd op de jonge Saray en bevriend met de dappere Aydin. Ik wilde het boek in één ruk uitlezen maar na een lange dag werken kwam ik niet verder dan de helft. De klok wees onverbiddelijk op het feit dat het al middernacht was geweest en mijn ogen hadden dat al eerder door. De volgende ochtend ging ik verder en met een zucht van verdriet sloeg ik het rond het middaguur dicht. ‘Ik ken een berg die op me wacht’ bleek een betoverend en hartverscheurend verhaal welke mij als lezer de rest van mijn leven zal bijblijven.

TEGENVALLEN

Nog dezelfde dag begon ik ook aan ‘De hemel is altijd paars’, een boek dat nu alleen maar kon tegenvallen. Niets bleek minder waar, want Sholeh Rezazadeh blijkt een ras verteller die de ene prachtige zin na de andere uit haar pen laat vloeien. Ze woont nog geen tien jaar in ons land en laat op verpletterende wijze zien wat je allemaal voor moois met onze soms zo lelijke en harde letters kan doen.

KRINGLOOPWINKEL

De klanten van een Iraanse vrouw in Amsterdam, met haar eigen kringloopwinkel, verwonderen zich over de manier waarop zij naar de wereld kijkt. Hoe ze op een totaal andere manier dan wij in contact staat met de natuur en het leven.

GENOMINEERD

Ook deze roman las ik binnen vierentwintig uur uit en inmiddels is Sholeh Rezazadeh met ‘Ik ken een berg die op me wacht’ als enige Nederlandstalige kandidaat genomineerd voor de European Union Prize for Literature. Later dit jaar verschijnt haar eerste dichtbundel.

MUZIEK

Sholeh Rezazadeh.

Haar naam klinkt als muziek, haar woorden raken het hart.

“Heeft u een mooie verjaardagskaart voor mijn buurvrouw? Die is vandaag 92 jaar geworden. Eentje met een beetje toepasselijke tekst.”

WENSKAARTEN

Een vrouw die een half uur bij de wenskaarten heeft staan kijken, vraagt het aan mij als ze zelf blijkbaar niets kan vinden. Wij hebben in de winkel meerdere meubels met wenskaarten staan en daarnaast ook nog eens twaalf molens. Ze kijkt mij verwachtingsvol aan, alsof ik van alle kaarten exact weet welke tekst aan de binnenkant staat.

MOLEN

Dat is niet zo….

Daarnaast ken ik haar buurvrouw niet en is een toepasselijke tekst dus moeilijk door mij te bepalen. Ze wijst naar een molen en ze zegt de wenskaarten die daarin staan heel erg mooi te vinden.

HEKEL

Het is een molen met uitsluitend condoleance kaarten. Dan moet je wel een grote hekel aan je buurvrouw hebben. “Oh nee, dat is niet de bedoeling”, zegt ze geschrokken. “Het is een lieve schat en we hopen nog erg lang van haar te mogen genieten.” Vervolgens zegt ze dat ze alle kaarten al heeft bekeken, maar niets kan vinden wat echt bij haar buurvrouw past.

ASSORTIMENT

Ik vraag haar wat ze precies van mij verwacht. Als ze alles al heeft bekeken dan kan iemand die haar buurvrouw totaal niet kent natuurlijk ook niet echt helpen. Daarnaast moet het wel een hele bijzondere buurvrouw zijn als blijkbaar niet één kaart binnen ons assortiment geschikt is voor haar.

PIETLUTTIG

“Misschien ben ik wel een beetje te pietluttig”, zegt ze nu tegen mij. “Mijn man en ik gaan vanavond bij haar op visite en willen dan een kaartje meenemen, samen met een cadeau dat wij al hebben gekocht. Ze is gek op bloemen en planten.” Daarop inhakend loop ik naar de molen met kaarten van Marjolein Bastin. Vol met bloemen, vogels en weet ik veel wat nog meer. Sommige hebben zelfs geluid. Ook de enveloppen zien er mooi uit. Wat meer kan je nog wensen als je een liefhebber bent van bloemen en planten?

EXPERT

Mijn klant kijkt verrukt. Ze vertelde dat ze alle kaarten in de winkel al had bekeken, maar blijkbaar heeft ze deze molen gemist. “Welke zou u kiezen?”, vraagt ze aan mij. Ik pak een willekeurige kaart voor een verjaardag en laat die aan haar zien. Op mijn gezicht valt blijkbaar af te lezen dat ik ontzettend veel verstand heb van wenskaarten en mogelijk dé ultieme expert ben op het gebied van jarige buurvrouwen.

ENVELOP

“Prachtig”, zegt ze dan ook als ze de kaart bekijkt. “Dit gaat hem worden.” Ze glundert helemaal en is overduidelijk blij dat ze na een half uur zoeken eindelijk de ideale kaart heeft gevonden. Als ik de bijpassende envelop ook aan haar geef is het feest helemaal compleet. “Man, man, wat ben ik blij met jou en je winkel”, fluistert ze zachtjes. Alsof verder niemand in de winkel mag delen in dat grote geheim.

MOEDER

“Volgende week is mijn moeder jarig”, zegt ze na het afrekenen.

“Denk er maar vast over na, dan kom ik over een paar dagen weer terug.”

Een ouder echtpaar staat bij de jeugdboeken en maakt een verloren indruk. Ik vraag of ik ze kan helpen. “We zijn op zoek naar twee boeken voor onze kleinkinderen van negen en twaalf”, zegt de vrouw. “Iets wat ze de rest van hun leven zal bijblijven.” Ze kijkt even naar haar man die meteen haar hand vastgrijpt. Er verschijnen tranen in haar ogen. “Twee bijzondere boeken”, vat hij haar wens eenvoudig samen.

ZWOLLE

“Ze zijn de lust van ons leven, die twee meiden”, zegt ze nu. “We zijn tien jaar geleden vanuit Zwolle naar Almere gegaan om dichter bij onze zoon en schoondochter te wonen. Zodat wij drie dagen per week op de kinderen kunnen passen.” Haar man knikt en wrijft met zijn duim over de rug van haar hand. Het is duidelijk dat er meer dingen spelen. De vrouw doet een stap richting de boekenkast.

EEUWIGHEIDSWAARDE

“Er staat zoveel, ik heb geen idee waar ik moet kijken.”

Ik beaam dat er meer dan voldoende keuze is, maar bedenk mij dat een groot deel eigenlijk wel afvalt als je op zoek bent naar een boek met eeuwigheidswaarde. “De oudste is gek op ridders en spannende verhalen en de jongste wil het liefst een grappig boek.”

TONKE DRAGT

Ik pak als eerste een mooie gebonden editie van “Geheimen van het wilde woud”, het klassieke jeugdboek van Tonke Dragt. Een onvergetelijk verhaal over ridders, jonkvrouwen en een vijand van de koning. De vrouw pakt het boek van mij over.

VOORGELEZEN

“Oh, dat is leuk”, zegt ze meteen. “Die heb ik vroeger aan mijn oudste dochter gegeven.” Ze leest enthousiast de achterkant van het boek. “Ik heb voor mijn kleindochter vorig jaar ‘Een brief van de koning’ gekocht en dat was een groot succes.”  Haar man knikt bevestigend. Ik vertel dat dit feitelijk een los te lezen vervolg is. “Wij hebben het vroeger voorgelezen aan al onze kinderen. Geen idee waar het boek na alle verhuizingen gebleven is”, vertelt hij mij.

ROALD DAHL

Ze kijken elkaar met vochtige ogen aan.

Als tweede boek kies ik voor ‘Wonka’ van Roald Dahl. Eveneens een gebonden uitvoering met een hele mooie omslag. Ook deze valt direct in goede aarde. “Hier heb ik een tijd terug al naar gekeken”, zegt de vrouw verrast. “Doe ze allebei maar. Als cadeautjes.”

EMIGREREN

We lopen naar de toonbank en ik pak beide boeken voor ze in. Terwijl hij afrekent, schiet zij weer vol. “Sorry hoor”, zegt ze zachtjes. “Ze gaan emigreren. Naar Australië. Zover weg. Wij zijn niet meer de jongste en ik ga ze enorm missen. Vooral die lieve meiden.”

ZAKDOEKJE

Ze pakt een klein zakdoekje uit haar tas en hij slaat troostend een arm om haar heen. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik begrijp nu waarom ze hun kleinkinderen hele bijzondere boeken willen geven. Een blijvende herinnering aan hun opa en oma. Naar Australië ga je niet even snel op en neer. Kunnen ze die meisjes ooit nog knuffelen?

KLEINDOCHTERS

Het echtpaar verlaat stilletjes de winkel en ik denk aan mijn eigen twee kleindochters….

Een jong en leuk stel staat voor mijn toonbank. Bij het binnenkomen hoorde ik ze al overleggen over het eindcijfer. Hij weet heel zeker dat de hoofdprijs op de eindcijfers 24 gaat vallen terwijl zij het liefst kiest voor 53. Je zou zeggen dat je van tevoren al overeenstemming hebt bereikt over de juiste getallen, maar mogelijk was het kopen van een staatslot een spontane beslissing.

MEDELIJDEN

“Wat is er nou zo bijzonder aan 53?”, hoor ik hem vragen. Zij kijkt hem met medelijden aan.

“Serieus?”,vraagt ze hem.

Hij kijkt haar aan en het onbegrip spat van zijn gezicht. Je ziet hem nadenken.

“Wat?”.

KINDEREN

Het is de beste reactie die hij kan verzinnen, maar je kan aan alles merken dat hij het gevoel heeft iets volledig over het hoofd te zien. Toch wil hij niet toegeven.

“Vijf en drie”, is het enige dat zij nu tegen hem zegt. Denk daar maar eens over na, lijkt ze te zeggen. Hij haalt zijn schouders op en herhaalt zijn eigen cijfers.

“Twee en vier.” Iets beters kan hij op dat moment niet bedenken. Hij is duidelijk van mening dat zijn vrouw het spoor bijster is.

“Vijf en drie”, herhaalt zij echter. “De leeftijd van je kinderen!”

ACCEPTATIE

Hij kijkt haar nu met grote ogen aan. Je ziet de radertjes in zijn hoofd overuren maken. Hoe kan hij zich hier nog uit redden? Zijn eigen getallen zijn nog steeds favoriet, maar hou nu maar eens voet bij stuk. Zij kijkt hem triomfantelijk aan en weet dat het te kopen lot op drieënvijftig gaat eindigen. Ik zie hem naar adem happen en het lijkt een aanloop naar een vlammend betoog waarom de door haar gekozen eindcijfers niet verstandig zijn. Hij kijkt mijn kant op in de hoop dat ik hem te hulp schiet, maar ik doe alsof ik geen idee heb waarover zij het hebben. Langzaam laat hij zijn adem ontsnappen. Het lijkt op een vorm van acceptatie.

EINDCIJFERS

Ze kijken mij nu allebei verwachtingsvol aan. Blijkbaar van mening dat ik nu exact weet wat ze willen en tot actie zal overgaan. Daarentegen vraag ik vriendelijk of ik ze kan helpen. “Een staatslot met de eindcijfers drieënvijftig”, vraagt hij met tegenzin. Zij lacht breeduit. Alles is vergeten en vergeven. Even lijkt het erop dat hij nog een tweede staatslot wil kopen, maar hij besluit dat dit niet het juiste moment is.

STRIJD

Zij verheugt zich al zichtbaar op de trekking van zondag. De leeftijd van haar twee kinderen, als dat geen winnende combinatie is. Vorig jaar waren ze twee en vier, denkt hij mogelijk nog even maar durft het niet hardop te zeggen. Hij heeft de strijd verloren.

HELAAS

“Helaas”, zeg ik echter. “Wij hebben geen loterijen.”

SUCCES

De droom om vele miljoenen te winnen spat uit elkaar. “Waarom niet?”, vraagt hij teleurgesteld. Ik kan wel vierentwintig redenen bedenken maar verwijs ze door naar een andere winkel. “Veel succes”, roep ik ze na.

GENOTEN

Hoewel wij geen loterijen verkopen, heb ik toch al flink genoten van die aankomende trekking.

Nooit gedacht dat ik nog eens onderbroeken en sokken zou gaan verkopen. Ik werk vanaf mijn achttiende in de boekwinkel. Eerst in Osdorp, daarna even in de Kalverstraat, vervolgens de Grote Houtstraat in Haarlem en tenslotte de Ferdinand Bolstraat in Amsterdam. Toen kreeg ik de kans om de winkels op het Centraal Station aan te sturen en uiteindelijk ging ik naar Schiphol. Om vervolgens mijn eigen winkel in Almere-Haven te beginnen. In de winkel aan de westkant van de middentunnel van het Centraal Station werden veel cadeauartikelen en souvenirs verkocht, maar ik kan mij eerlijk gezegd geen onderbroeken of sokken voor de geest halen.

SUCCES

In Almere-Haven heb ik ze echter wel degelijk ingekocht. In drie verschillende maten. Samen met theedoeken, ovenwanten, slabbetjes, servetten, keukenschorten en vrolijke baseballcaps. Allemaal met de opdruk van Almere. De verwachtingen zijn hooggespannen en de reacties van onze klanten zijn dusdanig dat ik denk dat het een succes kan gaan worden.

DISPLAYS

We waren al een tijdje op zoek naar andere producten om de winkel nog aantrekkelijker te maken. In eerste instantie werden dat legpuzzels, boekenleggers en pluchebeestjes. De Gruffalo, Rupsje Nooitgenoeg, Dribbel en Elmer, de kleurtjesolifant. Met onze zoektocht naar meer displays kwamen wij terecht bij de Almere producten. Onderbroeken, sokken en nog veertien andere producten. Leuke cadeautjes voor verschillende prijzen en ook – niet geheel onbelangrijk – interessant voor de vele toeristen uit binnen- en buitenland die in de zomer met hun boten naar onze haven komen.

BEHOEFTE

Als ondernemer ben je eigenlijk altijd op zoek naar iets nieuws om je klanten mee te verrassen. Er is genoeg maar vooral ook veel van hetzelfde. Het is moeilijk om iets echt origineels te vinden dat er goed uit ziet en ook nog eens voorziet in een behoefte. Er moet echter ook wel enigszins een link zijn met de winkel. Pannenlapjes, keukenschorten en theedoeken sluiten bijna naadloos aan bij het assortiment kookboeken. Sokken en onderbroeken draagt bijna iedereen die naar de boekwinkel gaat. Ik bedoel… je moet het soms een beetje ruim zien.

KOFFIEMOK

De display met Almere producten stond nog geen vijf minuten op zijn plek bij de toonbank of de eerste twee onderbroeken werden al verkocht. Ik had nog niet eens tijd om een grap te maken over het plaatsen van pashokjes naast de PostNL balie. Onderbroekenlol. Even later ging de eerste koffiemok ook over de toonbank en kocht een Duitstalige vrouw op aanraden van haar man een slabbetje voor haar eerste kleinkind.

ALMERE

Almere heeft het.

En wij verkopen het.

SIGNAAL

Na het drama met de Floriade, het nooit afgebouwde kasteel en de enorme vertraging rond de overkapping van het busstation bij ’t Oor, is het mooi om te zien dat niet alles wat met Almere te maken heeft in de soep hoeft te lopen. Het geeft de burger weer een beetje vertrouwen. Een krachtig signaal vanuit de boekwinkel naar de gemeente. Maak het allemaal niet te moeilijk. Blijf dicht bij jezelf en kijk goed naar wat de mensen willen.

ONDERBROEKEN

Sokken en onderbroeken. Meer heb je eigenlijk niet nodig…

“De kleine doet een buiging voor de grote…”

INSPIRATIEBRON

Het laatste berichtje dat ik van Kim Moelands kreeg, op maandag 1 januari om half drie. Verzonden via de vingers van haar man. Een berichtje dat ik met tranen in mijn ogen las. Kim had al haar kracht verloren. Uitgeput, moegestreden. Al jaren had ik het enorme geluk dat die kleine vrouw een werkelijk geweldige vriendin van mij was. Een inspiratiebron. Ergens in 2006 zijn wij samen de boekenwebsite Ezzulia begonnen. Een cadeautje van mij aan haar. Ze wilde schrijven maar had door problemen op een andere website geen podium meer.

ONVERMOEIBAAR

Kim was de motor van Ezzulia. Ze stopte er haar ziel en zaligheid in. Onvermoeibaar. Ze deed tientallen interviews en kwam met geweldige ideeën waardoor de site – gestopt toen ik in 2013 mijn eigen boekwinkel begon – uitgroeide tot de grootste boekensite van Nederland. Een paar jaar daarvoor was Kim vanwege haar gezondheid al gestopt met haar redactiewerk en begonnen met het schrijven van thrillers. Kim was een vechter. Doodziek en toch in staat om steeds weer het uiterste te geven. Het was onmogelijk om niet van haar te houden. Kleine Kim die op iedereen zo’n grote en onuitwisbare indruk wist te maken.

RESERVETIJD

Met Kim Moelands verloor de wereld een onvoorstelbare vrouw. Een voorbeeld voor ons allemaal. Als iemand reden had om boos te zijn op het universum, dan was zij het wel. In plaats daarvan vierde ze het leven. Als geen ander wist ze hoe kostbaar dat was. Vanaf haar vijfentwintigste leefde ze in reservetijd. Ze had al meer verloren dan je voor mogelijk kon houden. Zelf vond ze dat ze ook veel gewonnen had. Met Jan had ze een fantastische man gevonden. Ware liefde. Iemand die zielsveel van haar hield en haar letterlijk en figuurlijk op handen droeg.

LONGTRANSPLANTATIE

Lieve Kim…. De grote huilt om de kleine.

Het is zo ontzettend oneerlijk. Ik ken Kim al van lang voor haar longtransplantatie. Haar leuke huisje in Utrecht. Ze had zoveel humor, zoveel zelfspot. Met Kim was het leven vele malen mooier. Paul Goeken maakte ons broer en zus in zijn Suzanne Vermeer thriller ‘Noorderlicht’. Zo zag ik Kim ook altijd, mijn kleine dappere zusje.

GEVOCHTEN

Vaarwel, lieve schat. Het was onmogelijk om niet van jou te houden. Ik heb zoveel van je geleerd. Je hebt een blijvende stempel op mijn leven gedrukt.

Heel je leven heb je dapper gestreden. Veel harder gevochten en veel meer gegeven dan iemand ooit voor mogelijk heeft gehouden.

KIM

Lieve Kim…

Ik ga je zó ontzettend missen.

---

En het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor.

Het is zo stil in mij en de wereld draait maar door.

Het is zo stil in mij, ik heb nergens woorden voor.

Het is zo stil in mij.

Van Dik Hout – Stil in mij

Geschreven door Martin Buitenhuis

“Heb je een pakje Marlboro voor mij?”

KRASLOTEN

Een onbekende man vraagt het met de vanzelfsprekendheid alsof hij dat iedere dag bij ons koopt. Ik moet hem teleurstellen. “Heb je dat niet?” Het ongeloof spat van zijn gezicht. Hij kijkt om zich heen alsof hij iets zoekt om mij te overtuigen van het feit dat ik mij vergis. “Krasloten dan?”, vraagt hij nu iets minder zeker van zichzelf. Ik schud mijn hoofd. “Hebben wij ook niet.” Hij slaakt een diepte zucht en zonder nog iets te zeggen loopt hij naar de deur. Zijn vrouw staat buiten op hem te wachten. Net voor de deur dichtvalt, kan ik hem nog horen.

“Ze hebben helemaal niets. Alleen maar boeken.”

SIGARETTEN

Alleen maar boeken…. Technisch gezien is dat absoluut niet waar, aangezien we veel meer producten in ons assortiment hebben, maar voor mij zijn boeken wel degelijk het belangrijkste onderdeel. De enige reden waarom ik mijn winkel ben begonnen. De ietwat denigrerende opmerking dat wij ‘alleen maar boeken’ verkopen galmt enigszins na in mijn hoofd. Ik weet het, het is een uitspraak van iemand die rookt en krast. Iemand die mogelijk nog nooit een boek heeft gelezen. Er zijn mensen die van mening zijn dat iedere winkel sigaretten en krasloten moet verkopen. Wat heb je anders aan zo’n winkelpandje?

Alleen maar boeken….

PAPERCLIPS

Ik zou willen dat ik zoveel geluk had. Een winkel met alleen maar boeken. Ik droom er wel eens van. Geen geneuzel met post, weg met al die blauwe kratjes tijdschriften, geen wenskaarten en al die mensen die op zoek zijn naar gezellige postzegels. Geen nietjes, paperclips, fotokarton en balpenvullingen. Het zijn over het algemeen leuke en lieve mensen die er mijn winkel voor bezoeken, maar toch…. Alleen maar boeken. Ik zou het zó graag willen. Het is waarschijnlijk de droom van iedere boekhandelaar, maar slechts een enkeling kan het zich daadwerkelijk veroorloven.

SLAGERIJ

Boekverkopers zijn liefhebbers. Ik betwijfel of er veel boekhandelaren zijn die net zo makkelijk een slagerij of een meubelwinkel waren begonnen. Het is toch een soort passie, een kracht die sterker is dan jezelf. Je komt elkaar in het boekenvak ook altijd wel weer tegen. Je gaat weg bij het ene bedrijf en komt weer terug bij een andere boekwinkel of uitgeverij. Een verkoper wordt vertegenwoordiger, een inkoper begint zijn of haar eigen winkel. Het is een oneindige cirkel.

“Ze hebben helemaal niets. Alleen maar boeken.”

ARGWAAN

Ik hoor de woorden van de man nog steeds. De verbijstering dat er een winkel is waar ze wél boeken verkopen maar geen pakjes Marlboro. Geen flappenkrassen, spaarvarkens, klavertjes vier of vijftig keer cash. Hij dacht dat hij alles al zo’n beetje had meegemaakt. Jammer genoeg kon ik de reactie van zijn vrouw niet horen, maar ik denk dat zij al wat argwaan moet hebben gevoeld. Daarom is ze waarschijnlijk buiten op hem blijven wachten.

PARADIJS

Een winkel met alleen maar boeken. Voor sommige mensen mogelijk een gruwel of in ieder geval iets wat ze totaal niet begrijpen.

Voor mij een onbereikbaar paradijs.

Toen ik aan een goede vriend vertelde dat ik bezig was met het schrijven van korte verhalen, kreeg ik te horen dat boekverkopers niet kunnen schrijven. Een variant op de eeuwenoude dooddoener dat boekverkopers feitelijk mislukte auteurs zijn. Ik haalde er mijn schouders voor op. Alsof slagers niet kunnen dansen, postbodes mislukte profvoetballers zijn en grafische vormgevers potentiële seriemoordenaars. Zo lust ik er nog wel een paar. Ik hield echter mijn mond en vertelde niet dat George R.R. Martin (Game of Thrones) en Jeff Kinney (Het leven van een Loser) eigenaar zijn van boekwinkels in Amerika. Veel zelfbenoemde auteurs die nog nooit in noemenswaardige aantallen over de toonbank zijn gegaan, hebben desondanks geen enkele dag in een boekwinkel gewerkt.

DWDD

Het zegt dus allemaal niets. Het heeft te maken met het individu, talent en soms puur geluk. Dat laatste is een niet te onderschatten onderdeel voor succes in bijna ieder beroep. Iemand moet in je geloven en je de kans geven. Denk bijvoorbeeld eens terug aan DWDD van Matthijs van Nieuwkerk. Daar werden sterren geboren, puur omdat de presentator de indruk wekte dat je geweldig was. Splinter Chabot kreeg veel aandacht en zijn debuutroman vloog over de toonbank en samen met zijn broers en vader mag hij nu het Boekenweekgeschenk schrijven. Het is nog altijd wachten op een tweede roman die Nederland gaat veroveren, maar dat mag de pret niet drukken.

TALENT

Talent is soms van ondergeschikt belang. Hoe is het anders te verklaren dat auteurs als J.K. Rowling en Dan Brown bijna waren gestopt met schrijven omdat niemand geïnteresseerd was in de boeken over Harry Potter en Robert Langdon?

BOEKVERKOPERS

De uitspraak dat boekverkopers niet kunnen schrijven heb ik daarom makkelijk naast mij neergelegd. Ik ken auteurs die zichzelf geweldig vinden maar nooit meer dan drie- of vierduizend boeken hebben verkocht. ‘Boekenschrijver kunnen zichzelf niet verkopen.’ Het was een mooi antwoord geweest en in veel gevallen klopt het misschien ook wel. Je moet niet alleen je boek maar ook jezelf proberen te verkopen. Wie zit er op een onbekende en/of beginnende auteur te wachten?

BOEKEN

Zelf schrijf ik al mijn hele leven. Ook een nietszeggende dooddoener. Ik leerde pas schrijven op de lagere school, dus feitelijk klopt zo’n zin niet eens. Wel schrijf ik al heel lang. Columns, korte verhalen, artikelen voor muziektijdschriften, interviews en recensies. Op de harde schrijf van mijn computer staan een aantal boeken die nog nooit op zoek zijn gegaan naar een uitgever. Soms lees ik een boek en denk ik na één enkele zin al dat mijn eigen verhalen helemaal niets voorstellen. Een verpletterend begin van een roman, dat wel of niet verkoopt maar wonderschoon is geschreven. Ik lees ook boeken waarbij ik medelijden heb met de bomen die er hun leven voor hebben moeten geven.

SCHRIJFWEDSTRIJDEN

Ik schrijf geduldig verder. Inmiddels heb ik de moed gevonden om soms een kortverhaal op internet te zetten. Aan schrijfwedstrijden mee te doen. Waarom niet? Schrijven doe je in eerste instantie voor jezelf.

LATER

De rest komt later wel.

Of niet.