Nadat ik een klant heb geholpen met het uitzoeken van een roman zie ik dat Daphne bij de toonbank staat. Het is altijd een plezier om haar te zien. Het meisje dat vastbesloten is om ooit mijn winkel over te nemen. Ik zeg haar gedag en vraag of haar moeder boodschappen aan het doen is. “Nee, dat heeft ze al gedaan.” Met haar hoofd wijst ze naar de witte doos die ze in haar handen heeft. Op de bovenkant zit een sticker van Bakker Bart, verderop in ons winkelcentrum.
“Ik ben jarig!”
Echt waar?
Appeltaart
“Ja, dat zeg ik toch?” Dat is zo. Daphne is er goed in om meteen te reageren als ik een open deur lijk in te trappen. Meisjes van die leeftijd laten zich niet meer zo makkelijk in de maling nemen. Daphne straalt. “Ja, ik ben een tiener”, zegt ze zo trots als een pauw. Alsof ze daar de afgelopen maanden heel hard aan heeft gewerkt. Ze kijkt weer naar de witte doos van de bakker die ze in haar handen heeft. Ik weet dat er appeltaart in zit. Misschien wel met slagroom. Haar moeder heeft twee dagen geleden gevraagd wat voor gebak wij lekker vinden. Daphne loopt naar de zijkant van de toonbank en zet de doos daar voorzichtig neer. “Dit is voor jullie”, zegt ze officieel.
Ruiken
“Lekker hoor. Ik kan de appeltaart hier vandaan al ruiken.” Daphne kijkt mij achterdochtig aan. “Hoe weet jij dat nou weer?”, vraagt ze. “Dat kan je helemaal niet ruiken.” Ik maak de doos voorzichtig open en zie twee grote stukken appeltaart met slagroom. Ik draai de doos half om naar Daphne. “Appeltaart”, zeg ik met een stem alsof het heel normaal is dat ik dat van tevoren al wist. “Hoe wist jij dat, Eric? Kan jij dat echt ruiken?”. Daphne kijkt mij enigszins geïmponeerd aan en ik ben duidelijk weer wat extra in haar achting gestegen. Ze vraagt echter niets meer. Ze is nu tien jaar en weet dat er dingen zijn die je wel kan vragen maar waar je toch geen serieus antwoord op gaat krijgen.
Magische apotheek
Ik vraag Daphne of ze leuke cadeautjes voor haar verjaardag heeft gehad. Ze knikt meteen hartstochtelijk met haar hoofd. “Van opa en oma drie boeken van de Magische Apotheek. Drie! Dat is hartstikke veel. Van papa een hele mooie nieuwe fiets. Die oude fiets was veel te klein voor mij. Ik ben heel erg gegroeid. Van mijn moeder twee spelletjes voor op de computer en van mijn allerbeste vriendin een ketting van echt zilver. Met een hartje. En ik heb bijna twintig euro aan geld gekregen. TWINTIG EURO!”
“Dat zijn wel heel veel cadeautjes. Volgens mij krijg je er nog meer.”
Virus
“Nee hoor, iedereen is geweest. Er mag niet meer zoveel visite komen door dat stomme virus.” Het komt er venijnig uit, maar ook met een zekere berusting. “Dat is waar”, zeg ik. “Dat is niet leuk voor kinderen die nu jarig zijn.” Daphne haalt haar schouders op. “Toch denk ik dat je nog wel een cadeautje krijgt.” Ze fronst haar wenkbrauwen om daar over na te denken. Onder de toonbank haal ik een pakje tevoorschijn dat keurig is ingepakt. Al zeg ik het zelf. Op een sticker staat: voor de jarige Daphne.
“Wauw, is dat voor mij?”
Tien
Met enige verbazing kijkt ze mij aan. “Hoe wist jij dat ik jarig was?” Plotseling lijkt ze het allemaal niet meer te vertrouwen. Die appeltaart die ik kon ruiken en nu zo maar uit het niets een cadeautje. “Ik weet dat soort dingen gewoon”, zeg ik tegen haar. Daar neemt ze als tienjarige geen genoegen meer mee. “Nee, eerlijk zeggen, Eric. Hoe wist je dat?” Ik vertel dat een beetje boekwinkel dat soort dingen weet. Dat ik het ergens heb gelezen. Ik weet niet meer precies waar. “Ooohhhh….. jij jokt. Je weet het van mijn moeder. Mama heeft het verklapt.” Ik moet lachen. Dus je wilt dit cadeautje niet, vraag ik haar? “Echt wel”, zegt ze fanatiek. Ze bekijkt aandachtig het cadeaupapier. “Het is een boek, ik kan het ruiken.” Ze kijkt mij stralend aan. “Kan jij dat ruiken”, vraag ik vol verbazing. “Ja hoor”, zegt ze. “Ik ben nu toch tien?”