web analytics

oktober 2020

Daphne 05: Jarig

Nadat ik een klant heb geholpen met het uitzoeken van een roman zie ik dat Daphne bij de toonbank staat. Het is altijd een plezier om haar te zien. Het meisje dat vastbesloten is om ooit mijn winkel over te nemen. Ik zeg haar gedag en vraag of haar moeder boodschappen aan het doen is. “Nee, dat heeft ze al gedaan.” Met haar hoofd wijst ze naar de witte doos die ze in haar handen heeft. Op de bovenkant zit een sticker van Bakker Bart, verderop in ons winkelcentrum.  

“Ik ben jarig!”

Echt waar?

Appeltaart

“Ja, dat zeg ik toch?” Dat is zo. Daphne is er goed in om meteen te reageren als ik een open deur lijk in te trappen. Meisjes van die leeftijd laten zich niet meer zo makkelijk in de maling nemen. Daphne straalt. “Ja, ik ben een tiener”, zegt ze zo trots als een pauw. Alsof ze daar de afgelopen maanden heel hard aan heeft gewerkt. Ze kijkt weer naar de witte doos van de bakker die ze in haar handen heeft. Ik weet dat er appeltaart in zit. Misschien wel met slagroom. Haar moeder heeft twee dagen geleden gevraagd wat voor gebak wij lekker vinden. Daphne loopt naar de zijkant van de toonbank en zet de doos daar voorzichtig neer. “Dit is voor jullie”, zegt ze officieel.

Ruiken

“Lekker hoor. Ik kan de appeltaart hier vandaan al ruiken.” Daphne kijkt mij achterdochtig aan. “Hoe weet jij dat nou weer?”, vraagt ze. “Dat kan je helemaal niet ruiken.” Ik maak de doos voorzichtig open en zie twee grote stukken appeltaart met slagroom. Ik draai de doos half om naar Daphne. “Appeltaart”, zeg ik met een stem alsof het heel normaal is dat ik dat van tevoren al wist. “Hoe wist jij dat, Eric? Kan jij dat echt ruiken?”. Daphne kijkt mij enigszins geïmponeerd aan en ik ben duidelijk weer wat extra in haar achting gestegen. Ze vraagt echter niets meer. Ze is nu tien jaar en weet dat er dingen zijn die je wel kan vragen maar waar je toch geen serieus antwoord op gaat krijgen.

Magische apotheek

Ik vraag Daphne of ze leuke cadeautjes voor haar verjaardag heeft gehad. Ze knikt meteen hartstochtelijk met haar hoofd. “Van opa en oma drie boeken van de Magische Apotheek. Drie! Dat is hartstikke veel. Van papa een hele mooie nieuwe fiets. Die oude fiets was veel te klein voor mij. Ik ben heel erg gegroeid. Van mijn moeder twee spelletjes voor op de computer en van mijn allerbeste vriendin een ketting van echt zilver. Met een hartje. En ik heb bijna twintig euro aan geld gekregen. TWINTIG EURO!”

“Dat zijn wel heel veel cadeautjes. Volgens mij krijg je er nog meer.”

Virus

“Nee hoor, iedereen is geweest. Er mag niet meer zoveel visite komen door dat stomme virus.” Het komt er venijnig uit, maar ook met een zekere berusting. “Dat is waar”, zeg ik. “Dat is niet leuk voor kinderen die nu jarig zijn.” Daphne haalt haar schouders op. “Toch denk ik dat je nog wel een cadeautje krijgt.” Ze fronst haar wenkbrauwen om daar over na te denken. Onder de toonbank haal ik een pakje tevoorschijn dat keurig is ingepakt. Al zeg ik het zelf. Op een sticker staat: voor de jarige Daphne.

“Wauw, is dat voor mij?”

Tien

Met enige verbazing kijkt ze mij aan. “Hoe wist jij dat ik jarig was?” Plotseling lijkt ze het allemaal niet meer te vertrouwen. Die appeltaart die ik kon ruiken en nu zo maar uit het niets een cadeautje. “Ik weet dat soort dingen gewoon”, zeg ik tegen haar. Daar neemt ze als tienjarige geen genoegen meer mee. “Nee, eerlijk zeggen, Eric. Hoe wist je dat?” Ik vertel dat een beetje boekwinkel dat soort dingen weet. Dat ik het ergens heb gelezen. Ik weet niet meer precies waar. “Ooohhhh….. jij jokt. Je weet het van mijn moeder. Mama heeft het verklapt.” Ik moet lachen. Dus je wilt dit cadeautje niet, vraag ik haar? “Echt wel”, zegt ze fanatiek. Ze bekijkt aandachtig het cadeaupapier. “Het is een boek, ik kan het ruiken.” Ze kijkt mij stralend aan. “Kan jij dat ruiken”, vraag ik vol verbazing. “Ja hoor”, zegt ze. “Ik ben nu toch tien?”

 

Daphne 05: Jarig Meer lezen »

Column: Engels

Geluk dwing je af. Het zou een uitspraak van Johan Cruijff kunnen zijn. Als hij het kon zou hij hem alsnog claimen. Het zal niet in alle gevallen waar zijn, maar soms lijkt het een waarheid als een koe. Begin dit jaar begonnen wij met de verkoop van buitenlandse pockets. Engelstalig in dit geval. Twee kasten met veel titels die daarnaast ook nog eens regelmatig rouleren. Nieuw te verschijnen bestsellers komen automatisch in ons assortiment en oudere titels die niet (meer) verkopen gaan er weer uit.

Stoepbord

Buiten op straat staat een stoepbord waarmee wij kenbaar maken dat we Engelse pockets verkopen. Niet iedereen weet dat, aangezien het jarenlang niet in ons assortiment heeft gezeten. Het loopt allemaal nog geen storm, maar het gaat wel iedere maand een stukje beter. Klanten moeten het weten, er aan wennen en daarom is het succes ook een kwestie van een wat langere adem. Wij nemen er de tijd voor, gaan testen tot het eind van dit jaar maar hebben stilletjes al besloten dat we ook volgend jaar gewoon doorgaan. Ondertussen zoeken wij naar manieren om ons assortiment onder de aandacht te brengen.

Jeffrey Archer

Voor het Nederlandstalige boek zijn er verschillende momenten in het jaar waarbij de boeken in het zonnetje worden gezet. De Boekenweek, de Maand van het Spannende Boek en natuurlijk de Kinderboekenweek. Tussendoor nog allerlei andere acties, zoals de Week van de Filosofie, de Week van de Geschiedenis en de Week van de Poëzie. Het tijdschrift Linda heeft een actieperiode waarbij de klant vijf euro korting krijgt op door het tijdschrift gekozen boeken. Daarnaast heb je nog verschillende literaire prijzen die voor veel aandacht zorgen. Als je het zo bekijkt, heb je als boekverkoper eigenlijk niet zo heel veel te klagen. Dit jaar is er de aftrap van een nieuw fenomeen: de Week van het Engelse Boek. Van 26 oktober t/m 3 november krijg je bij aankoop van minimaal € 12,50 aan Engelstalige boeken een gratis geschenk. Een spannende verhalenbundel van bestsellerauteur Jeffrey Archer: Four Warned. Archer is niet zomaar iemand. Wereldwijd zijn er meer dan 275 miljoen exemplaren van zijn boeken verkocht. Mooi dus dat juist hij degene is aan wie de eerste Week van het Engelse Boek wordt opgehangen.

Margaret Thatcher

Het lijkt net of Van Ditmar deze week speciaal voor onze winkel in Almere-Haven heeft bedacht. Uiteraard doen wij mee. Het is het ideale moment om alle aandacht op onze twee kasten met Engelse boeken te vestigen en iedereen in de directe omgeving van onze winkel te laten weten dat wij een prachtig assortiment hebben staan. Jeffrey Archer zal met zijn boek een mooie bijdrage gaan leveren. Een kleurrijk man trouwens, die Archer. In Engeland zat hij een aantal jaar in het kabinet en deed hij een poging om burgemeester van Londen te worden. Margaret Thatcher benoemde hem lang geleden tot vicevoorzitter van de Conservatieve Partij maar toen hij in een interview verkondigde dat veel jonge werkloze in Engeland simpelweg te lui waren om te werken, kwam er bijna een eind aan zijn politieke carrière. Een rechtszaak over zijn bezoek aan een prostitué bleek een jaar later de bekende druppel. In 2001 kreeg hij wegens meineed een gevangenisstraf van vier jaar. Achter de tralies schreef hij drie meesterlijke dagboeken. Als auteur was hij in 1980 al doorgebroken met de thriller Kane & Abel, waarna hij nog veel bestsellers schreef.

Cadeauboek

Je zou bijna denken dat zo’n leven alleen mogelijk is in een boek. De waarheid overtreft soms de fantasie. Vandaag de dag is Archer in een rustige periode van zijn leven aangekomen. Hij is tachtig jaar en zal de meeste uitspattingen inmiddels achter de rug hebben. Vanaf 26 oktober is hij echter een week lang het boegbeeld van de Week van het Engelse Boek. Ik ben zeer benieuwd of dit initiatief een succes gaat worden. Iedere boekwinkel in Nederland kan er aan meedoen, dus hopelijk krijgt het voldoende publiciteit. Met onze twee kasten barstensvol prachtige Engelstalige romans en thrillers zijn wij er klaar voor. Wat we niet hebben kunnen wij doorgaans bestellen. U bent van harte uitgenodigd om langs te komen en bij aankoop van € 12,50 aan Engelse boeken dat cadeauboek van Archer mee te nemen.

 

 

 

Column: Engels Meer lezen »

Daphne 04: Scheiden

“Hoi Astrid en Eric, het is Kinderboekenweek.”

Daphne komt de winkel binnen en loopt direct na haar begroeting naar de kasten met jeugdboeken. Ik krijg nauwelijks de kans om iets terug te zeggen. Ook haar moeder komt binnen en zij loopt naar de toonbank waar Astrid en ik haar begroeten.

Daphne

“Ik moet even snel een boodschap doen. Mag Daphne even blijven?” Uiteraard geen enkel probleem. Wij hebben Daphne als boekwinkel bijna geadopteerd nadat ze te kennen had gegeven dat ze hier over vijftien jaar wil komen werken. De moeder van Daphne kijkt of ze ieder moment in tranen kan uitbarsten. “Nee, het gaat wel. Ik heb het er soms nog wat moeilijk mee. Mijn man en ik zijn twee maanden geleden uit elkaar gegaan. Die dingen gebeuren helaas, maar het is moeilijk voor Daphne. Dat breekt mijn hart.”

Juf Braaksel

Het nieuws overvalt ons, terwijl we beseffen dat wij de vader van Daphne nog nooit in de winkel hebben gezien. Niet met Daphne althans. Als hij wel als klant in de winkel kwam dan hebben wij de link nooit gelegd. Vanuit de hoek met jeugdboeken horen wij Daphne lachen om iets wat ze leest in één of ander boek. Misschien wel het net verschenen derde deel van Carry Slee over Juf Braaksel, waarvan ze de eerste twee delen heeft verslonden. Ze zit inmiddels op een krukje van Roald Dahl een stukje te lezen in een boek met fascinerende feiten over ridders. Ook Prutsers & Pechvogels van Tosca Menten ligt binnen handbereik. Aangezien het verder vrij rustig is in de winkel, loop ik naar haar toe. Ik vraag of ze al een boek op haar verlanglijstje heeft staan. “Juf Braaksel en de geniale ontsnapping”, zegt ze meteen. Die mag ik van mama kopen. Die wil ik echt héél graag lezen.”

Gouden Griffel

Het enthousiasme spat er helemaal vanaf. Haar blauwe ogen kijken mij stralend aan. Nergens zie ik iets van verdriet over haar vader. Kinderen zijn vaak sterker dan ouders denken en misschien kan Daphne het buitenshuis goed van zich afzetten. Een klant die al een tijdje door de winkel loopt vraagt om aandacht en wil een boek van Cees Nooteboom. Hij zoekt iets wat zich afspeelt in Afrika en ik laat hem “De roeiers van Port Dauphin” zien, een reisverslag uit 2011. Het is exact wat hij zoekt en terwijl ik met hem richting de toonbank loop, zie ik dat Daphne inmiddels de winnaar van de Gouden Griffel heeft ontdekt. Nadat het boek van Nooteboom is afgerekend loop ik weer naar Daphne. Meteen legt ze het boek weer op de stapel.

Scheiden

Dat boek heeft de Gouden Griffel gewonnen, zeg ik tegen haar. Het ziet er mooi uit. Daphne knikt alsof het haar interesse totaal niet heeft. Het gaat over mensen die van elkaar houden en hoe dat soms weer voorbij kan gaan. Bij volwassenen althans. Over mensen die gaan scheiden. Hoewel ze natuurlijk altijd van hun kinderen blijven houden. Dat gaat nooit meer over. Daphne kijkt mij weer aan. “Echt waar?”, zegt ze met een klein stemmetje. Echt waar, zeg ik. Van je kinderen blijf je altijd houden. Dat gevoel kan je nooit uitzetten, dat is voor altijd.

Bette Westera

Daphne pakt het boek “Uit elkaar” van Bette Westera (met tekeningen van Sylvia Weve) opnieuw van de stapel en bekijkt met veel interesse de kleurige pagina’s vol met gedichtjes. Ze zegt niets over haar vader en moeder, maar je merkt dat het boek een enorme aantrekkingskracht op haar heeft. Het verkoopt in de Kinderboekenweek beter dan ik had verwacht. Ik was bang dat het onderwerp te moeilijk was voor kinderen, maar niets blijkt minder waar. Dit jonge meisje heeft een wereld van vragen en gevoelens die ze misschien niet kan verwoorden maar die haar wel bezighouden. “Deze wil ik”, zegt ze uiteindelijk. “Denk je dat het mag van mama?”, vraagt ze meteen daarna aan mij.

Belangrijk

Ik denk het wel. Volgens mij zal je moeder het een geweldig idee vinden. Daphne begint weer te stralen. “Dan komt Juf Braaksel wel een nadere keer”, zegt ze resoluut. Daphne blijft bij de kinderboeken en ik loop weer richting de toonbank, terwijl ik mij plotseling besef hoe belangrijk het eigenlijk is dat Bette Westera dit jaar heeft gewonnen.

 

Daphne 04: Scheiden Meer lezen »

Column: Prijs

‘Haiku bij het betreden van een boekhandel’​ van Paulien Cornelisse

Op de tweede dag van oktober kreeg ik het geweldige bericht dat ik was uitgeroepen tot beste boekverkoper van Nederland. Stichting Elspeet maakt de winnaar sinds 2006 ieder jaar bekend en onder mijn voorgangers zitten onder andere goede vrienden als Wim Krings (2008) en Remco Houtepen (2016). Buiten het boekenvak zal niemand hier wakker van liggen, maar je mag van mij aannemen dat het best wel een dingetje is om deze prijs in de wacht te slepen.

Albert Hogeveenbokaal

Het is wel vreemd dat ik van Stichting Elspeet geen persoonlijk bericht heb ontvangen. Geen brief, geen mail, geen telefoontje. Ik moest het ‘gewoon’ lezen op een website. Voor hetzelfde geld had ik het gemist en had ik misschien nooit geweten dat ik deze prestigieuze prijs heb gewonnen. Of ik had het pas over een paar weken gelezen in de krant die de viswinkel tegenover mijn boekwinkel in Almere-Haven gebruikt om zijn verse producten in te verpakken. Tot mijn verdriet kreeg ik ook geen beeldje of iets dergelijks. Wim Krings kreeg een aantal jaar geleden een oorkonde en de Albert Hogeveenbokaal. Dat had mij ook wel wat geleken. Een huldiging was daarnaast toch wel het minste geweest. Hoewel ik de reputatie heb om nooit op te komen dagen bij dit soort feestjes en partijen. Een speech was echter leuk geweest. Dan had ik nog wat mensen kunnen bedanken die belangrijk voor mij zijn geweest.

Stichting Elspeet

Nu moest ik het doen met een zelf door mij geplaatst bericht op Facebook en de tientallen reacties die ik binnen een paar uur kreeg. Hartverwarmend hoor, daar niet van, maar toch niet helemaal zoals ik mij dit had voorgesteld. De felicitaties waren uiteraard van vrienden en familie, maar ook van uitgevers en collega boekverkopers die het nieuws in de media even hadden gemist. Daarnaast een handvol bevriende auteurs als Astrid Harrewijn, Natasza Tardio en Simon de Waal. Zelfs Carel Bikkers, voormalig directeur van Audax, kwam met virtuele bloemen en gebak. Woorden als ‘terecht’ en ‘eindelijk’ waren niet van de lucht. Het deed mij goed, maar het schuurde toch wel een beetje. Zou Stichting Elspeet die trofee en de brief misschien via de pakketdienst hebben verzonden? Dat kan uiteraard en dan is het wel logisch dat ik er niets van heb vernomen. Dat pakketje krijg ik pas over een paar weken, of het ligt ergens in een magazijn van een willekeurig PostNL servicepunt die niet weten dat de bezorger bij mij thuis geen briefje in de bus heeft gedaan.

Dat zal het zijn…. Het kan niet anders. Ik kan geen andere verklaring bedenken.

Grappige voornaam

Goh… boekverkoper van het jaar. Dat had ik toch nooit kunnen bedenken. Het is toch waar je vanaf je eerste stappen in het boekenvak al op hoopt. Hoewel in mijn geval die prijs toen nog niet bestond. Je wilt toch wel een keer ergens de beste in zijn. Eeuwige roem, zeker gezien het lijstje met voorgaande winnaars. Die mochten soms naast Matthijs van Nieuwkerk zitten om het beroemde boekenpanel te vormen. Niet iedereen aan tafel was ooit de beste geweest, want op zich was dat niet het criteria van Matthijs. Die was zelf al ergens het beste in en dan is het niet leuk om die eer met andere mensen te moeten delen. Soms was het al voldoende als je een grappige voornaam had. Maar boekverkoper van het jaar, dat is natuurlijk wel even iets anders dan een kwartiertje per maand iets op televisie over een boek mogen vertellen.

Audax

Vanuit Audax heb ik ook nog niets vernomen. De moedermaatschappij van onder andere AKO, Bruna en The Read Shop. Dat komt misschien omdat ze de grote baas hebben weggestuurd. Tijdelijke chaos en meteen is de kleine middenstander de pineut. De één krijgt een afkoopsom en de ander kan fluiten naar zijn oorkonde en bokaal. Het is ongelijk verdeeld in de boekenwereld, zoveel is wel weer duidelijk. Misschien heeft het feit dat vanwege corona niet alleen ik maar iedere boekverkoper in Nederland dit jaar is uitgeroepen tot winnaar daar wel iets mee te maken. Maar dat zijn wat mij betreft slechts onbeduidende details en hooguit ammunitie voor die paar mensen binnen het boekenvak die mij deze prijs niet gunnen.

Afgunst.

Bah!

 

(Voor de goede orde: Iedere boekverkoper in Nederland won dit jaar de prijs. Ik dus ook)

 

Column: Prijs Meer lezen »

Column: Ruimte

Ik krijg een mevrouw bij de kassa die op zoek is naar een mooie roman. Ze heeft eerder deze maand “Viktor” van Judith Fanto en “De avond is ongemak” van Marieke Lucas Rijneveld gekocht. Twee prachtige boeken die duidelijk in de smaak zijn gevallen. Ze kijkt mij aan met een blik die verraad dat ze zich geen zorgen maakt over het volgende boek dat ik ga aanraden. Ik heb nog niets laten zien en mijn klant is al akkoord. Een mooi voorbeeld van het vertrouwen dat ze heeft in haar favoriete boekwinkel.

Ruimte

Bij de boekentafel pak ik het nieuwe boek van Walter van den Berg. Alleen de omslag is al geweldig. Zijn roman “Ruimte” is nog maar net verschenen en net als zijn vorige romans zeer de moeite waard. Sterker nog, dit kan wel eens zijn allerbeste zijn. Wij kregen het boek eerder uitgeleverd dan het verkocht mocht worden en vanwege dat embargo had ik de tijd om het alvast te lezen. Het is een boek dat meerdere gevoelens bij de lezer opwekt en dat je vanaf de eerste pagina’s bijna niet meer uit je hoofd kan krijgen. Het gaat over levensbepalende beslissingen en hun verstrekkende gevolgen, maar meer nog over de onderliggende oorzaken. Waar ligt het daadwerkelijke begin van een drama?

Ildefonso Falcones

Na het afrekenen staat de volgende klant alweer voor mijn kassa. Een meneer die ik nog niet eerder in de winkel heb gezien. Hij vraagt welk boek ik zojuist heb aanbevolen. “Het klonk erg interessant wat je vertelde en volgens mij heb ik al eens iets eerder van die auteur gelezen.” Ik laat hem “Schuld” zien, het vorige boek van Walter van den Berg. Hij knikt. Die had hij gelezen, evenals de twee romans daarvoor. “Ik kom uit Amsterdam West”, zegt hij. “Daar spelen die boeken zich allemaal af. Zeer herkenbaar.” Ik vertel hem dat ik ook uit dat deel van Amsterdam kom en daar vele jaren heb gewoond. Vooral “West” vond ik een overdonderend boek. We kijken elkaar aan met een blik van verstandhouding en hij pakt een exemplaar van “Ruimte” van de stapel. Daarnaast neemt hij ook meteen het nieuwe boek van Ildefonso Falcones over Barcelona en de gebonden editie van de eveneens net verschenen Ken Follett mee naar de toonbank.

“Heb je nóg iets moois voor mij?”

Walter van den Berg

We hadden het net over “West” van Walter van den Berg, maar er is nog een boek met dezelfde titel welke ook prachtig is. Ik laat de debuutroman van Carys Davies zien. Een boek dat ik al dusdanig veel heb aanbevolen dat ik bijna recht heb op provisie. Voordat ik de kans krijg om er iets over te vertellen is deze klant al overtuigd. “Ik neem hem”, zegt hij resoluut en legt de roman op de groeiende stapel boeken. “Is er nog iets wat ik absoluut niet mag missen, een onbekend pareltje wat bijna niemand kent?” Ik moet even nadenken en pak vervolgens “Wij zijn licht” van Gerda Blees. Ze  schreef het boek nadat ze een paar jaar geleden in de krant had gelezen over de dood van een 62-jarige vrouw die samen met drie huisgenoten had besloten alleen nog te leven van licht en lucht. Ze overleed aan ondervoeding en justitie besloot de nog springlevende huisgenoten aan te klagen voor nalatigheid. De vraag in de roman is hoe dit soort dingen op zo’n gruwelijke manier kunnen ontsporen. Op het oog een goede combinatie met “Ruimte” van Walter van den Berg.

“Ik neem hem.”

Maandagochtend

Wederom kort maar krachtig, geen enkele twijfel. Een gewone maandagochtend. Een onbekende klant. “Ik woon hier nog niet zo lang”, lijkt hij mijn gedachten te lezen. “Voor mijn werk moet ik vaak verhuizen. Het eerste wat ik altijd doe is op zoek naar een goede boekwinkel. Ik ben blij dat ik die hier op mijn eerste dag heb kunnen vinden.” We wensen elkaar een mooie dag en ik kijk Astrid even aan, die naast mij achter de toonbank staat. Niets is leuker dan het verkopen van boeken en iets te adviseren dat in goede aarde valt.

Op de boekentafels is weer wat extra ruimte ontstaan en ik loop naar kantoor om een aantal nieuwe titels te bestellen.

 

Column: Ruimte Meer lezen »

Scroll naar boven