“Man, wat heb je toch een leuke winkel”. Een vrouw staat bij de boeken en maakt een compliment als ik klaar ben met het helpen van een klant die zojuist vier boeken van Ian McEwan heeft gekocht. “Wij komen hier echt ontzettend graag.” Haar man staat achter haar en knikt ter instemming zo hard met zijn hoofd, dat ik bang ben dat hij er een whiplash aan zal overhouden.
DUIM
Ik glimlach naar beide en zeg dat wij er iedere dag weer ons best voor doen. “Jullie zijn toppers, stuk voor stuk.” Om het te benadrukken steekt ze haar duim vooruit. Net als haar man kijkt ze mij stralend aan.
“Toppers!”
BLOEDMAAN
Ik zou er bijna verlegen van worden.
“We doen nog een rondje door je winkel”, zegt ze nu en samen met haar man draait ze zich om en loopt weer richting de boekentafels. Bij de toonbank staat een andere klant te wachten. “Heb je voor mij het nieuwe boek van Jo Nesbø, Bloedmaan?”, vraagt hij mij. Nog voor ik iets kan zeggen, roept de vrouw van het compliment vanuit de winkel dat er op de tafel bij haar een hele stapel ligt. Ze pakt een exemplaar en loopt heel snel richting de klant die het boek wil kopen.
BOEKENTAFELS
De man bij de toonbank lacht enigszins ongemakkelijk maar pakt de thriller wel aan. “U vraagt maar raak hoor”, zegt ze. “Wij komen hier zó vaak dat ik ieder boek wel weet te vinden.” De man geeft het boek aan mij, zodat ik het kan scannen en de vrouw loopt weer terug naar de boekentafels. “Ik kan mij niet herinneren dat ik háár iets heb gevraagd”, zegt hij met een lach op zijn gezicht. Hij ziet de humor er wel van in. Ik scan het boek bij de kassa en reken het met hem af.
JET VAN VUUREN
“Gratis personeel”, zeg ik tegen hem. “Altijd makkelijk.”
De vrouw en haar man komen nu ook naar de toonbank. Hij heeft drie boeken in zijn handen. “Ik heb er weer een paar uitgezocht”, zegt zij enthousiast tegen mij. “Die van Loes den Hollander was de laatste, dus die moet je even nabestellen”. Ze kijkt naar haar echtgenoot en die knikt weer onvermoeibaar en vol overtuiging met zijn hoofd. “Die van Jet van Vuuren en Linda van Rijn heb je nog voldoende liggen.” Met mijn meest neutrale glimlach kijk ik haar aan en reken vervolgens de drie boeken af.
DOE-BOEK
Na het betalen lopen ze richting de uitgang. Bij de tafels met jeugdboeken geeft ze haar man onverwachts een duw met haar heup en knikt in de richting van de stapel met het Doe-Boek van Thomas, Rutger en Paco. Het bovenste exemplaar ligt niet helemaal recht, waarschijnlijk ingekeken door een kind en niet helemaal goed teruggelegd. In de duw zat blijkbaar het commando verborgen dat hij dat boek even moest recht leggen, wat hij vervolgens uitmuntend doet.
SCHOUDERS
Tevreden verlaat ze de winkel. Haar man kijkt nog even snel achterom naar mij en haalt nauwelijks merkbaar zijn schouders op.