Een oudere vrouw komt in een rolstoel onze winkel binnen. Een behulpzame dochter of misschien een begeleider volgt haar naar binnen. Ik herken de vrouw niet maar er gaat wel ergens een belletje rinkelen. Misschien ken ik haar tóch wel. Ze zegt mij vriendelijk gedag en lacht als ze ziet dat ik niet weet wie zij is.
BAANTJER
“Een paar kilo lichter, minder grijs haar, nog geen bril en niet in een rolstoel”, zegt ze tegen mij. “Grisham, Baantjer, Hollister en Santa Montefiore.”
HERSENBLOEDING
In mijn brein wordt ergens een schakelaar omgezet en plotseling herken ik de vrouw in de rolstoel. Ze ziet het gebeuren en lacht weer voluit. “Mijn man is er helaas niet meer”, zegt ze nuchter. “Zelf heb ik een hersenbloeding gehad waardoor ik niet meer kan lopen. Vandaar de rolstoel.”
FRANKRIJK
“Dat is wel heel lang geleden”, zeg ik tegen haar. “U vertrok volgens mij naar Frankrijk?”
JAN
Ze knikt. “Wij hebben er prachtige jaren gehad, maar mijn man is een paar maanden geleden overleden. Hij ging gezond naar bed maar werd de volgende ochtend niet meer wakker. Ik zat zelf inmiddels al in een rolstoel en zonder Jan had het voor mij geen zin om er nog te blijven. Met pijn in mijn hart, dat wel.”
HOLLISTER
Haar man kwam hier zeer regelmatig, toen ik de winkel net was begonnen. Hij kocht veel thrillers en was gek op de western romans die wij toen nog in het assortiment hadden zitten. Hollister, Winchester, Colt 45. Zijn vrouw kwam ook vaak mee, maar las minder dan hij. Ook als ze niets nodig hadden, kwamen ze altijd binnen voor een praatje.
VERBINDEN
“Je winkel lijkt een stuk groter”, zegt ze tegen mij. “Er zijn in ieder geval meer boeken, dat zou Jan mooi hebben gevonden. Ik ben blij dat jullie er nog steeds zijn in Almere-Haven, zoveel wordt er hier volgens mij niet gelezen. Een boekwinkel weet mensen echter te verbinden.”
LIEFHEBBER
“Het spijt mij van uw man”, zeg ik tegen haar. Het was een hele aardige man die altijd wel een paar grappen en grollen wist te vertellen en daarnaast een hartstochtelijke liefhebber was van voetbal. Het ging hem puur om de sport. Diep van binnen begreep hij niet dat ik mij wel had verbonden aan een club. Wat hem betreft moest het beste team winnen en deed de rest er verder niet toe.
GEWELDIG
“Het is echter geweldig om u weer te zien.”
TRANEN
Ze straalt en is blij dat ik nog weet wie ze is. We halen kort een aantal herinneringen op, waarin haar overleden man steeds een rol speelt. Ik zie tranen in haar ogen verschijnen, maar het doet haar ook zichtbaar goed dat ik haar man niet ben vergeten. “Het is moeilijk zonder hem, hij was in alles mijn maatje”, zegt ze en de vrouw die bij haar is legt troostend een hand op haar schouder.
VROLIJK
“Je gaat mij weer regelmatig zien, jongen” zegt ze nu vrolijk. “Je bent nog lang niet van mij af.”
BLIJ
Ik ben blij het te horen.