Ik probeer in ieder geval één keer per jaar een column te schrijven over Paul Goeken. De man die historie schreef als Suzanne Vermeer. Hij wist er de top van de bestsellerlijst mee te bereiken, maar stierf onverwachts aan de vooravond van absolute roem. Paul en ik beleven echter geen nieuwe avonturen meer, waardoor ik steeds wat meer in herhaling begin te vallen. Weer schrijven dat het één van mijn allerbeste vrienden was, hoe hij als Suzanne Vermeer begon op de luchthaven Schiphol en waar van zijn eerste boeken 95% werd verkocht. Bijna dertigduizend exemplaren van de eerste twee delen waardoor Vermeer iedere keer in de Top60 van Nederland kwam te staan.
VERKOOPCIJFERS
Die verduvelde Goeken had het goed voor elkaar. Zijn idee, zijn project, zijn talent, zijn visie.
Hij had de grootste lol. Lekker anoniem schrijven op Gran Canaria en op internet heerlijk discussiëren met allerlei mensen die niet begrepen waarom vrouwen die pulp van Vermeer wilde lezen. Heerlijk vond hij dat. Het sterkte hem echter ook om te zien dat heel veel lezers het voor zijn alter ego opnamen en het juist heerlijke boeken vonden om op het strand te lezen. De verkoopcijfers waren bewijs genoeg, maar het was mooi om het mensen ook zelf te horen zeggen.
HERINNERINGEN
Nogmaals: ik val met mijn columns over Paul een beetje in herhaling. We delen alleen nog maar het verleden. Toch wil ik de herinnering aan hem zo levend mogelijk proberen te houden. Dus ga ik er om de zoveel tijd weer even voor zitten. Al is het maar voor zijn kinderen, die hun vader veel te kort hebben meegemaakt en hun eigen herinneringen – zoals dat gaat bij kinderen – steeds meer zien vervagen. Ik vind het belangrijk dat zij blijven beseffen hoe bijzonder hun vader was en dat niet alleen maar van hun moeder horen.
HUMOR
Paul was een man met humor. Een onvoorstelbare hoeveelheid humor. Niet steeds hetzelfde grapje of varianten daarop. Hij was origineel, ad-rem en zat vol zelfspot. We zaten redelijk op dezelfde lijn en lagen vaak dubbel van het lachen. Op het boekenforum van Ezzulia, over de telefoon of gewoon op de bank, als hij weer eens op bezoek kwam in Almere. Schaterlachen. Vaak om niets, maar toch op een dusdanige manier dat je er buikpijn van kreeg. Paul vond het vaak moeilijk om serieus te zijn. Er was al genoeg ellende in de wereld.
VRIENDEN
Voor een nieuwe column over Paul vond ik het moeilijk om een originele invalshoek te bedenken. Ik heb al zoveel verteld. Wat blijft er nog over? De Hebban website kwam met de oplossing toen ze onlangs de Paul Goeken Prijs in het leven riep. Een schrijfwedstrijd voor spannende korte verhalen. Heel even overwoog ik om zelf ook mee te doen. Samen met onder andere Kim Moelands en Sander Verheijen werd ik echter gevraagd om zitting te nemen in de jury. Kim en Sander zijn niet alleen goede vrienden van mij maar waren dat ook van Paul Goeken, al lang voordat Suzanne Vermeer werd geboren.
JURYLEDEN
Zo zweefde de gedachte aan Paul een aantal dagen wat intensiever door de lucht, terwijl ik de vijftien verhalen las die in aanmerking kwamen voor deze prijs. Voor mij een extra motivatie om het allerbeste verhaal uit te kiezen, zodat de eerste editie van de Paul Goeken Prijs een waardige winnaar zou krijgen. Voor mij was al snel duidelijk welk verhaal in mijn ogen zou moeten winnen. Gelukkig dachten de andere juryleden daar vrijwel allemaal hetzelfde over. Een winnaar waarvan ik bijna zeker weet dat Paul die ook zou hebben gekozen. Een winnaar die net als Paul Goeken geboren is in Hilversum. Hoe mooi kan je het maken?
KANTTEKENING
Bij een aantal inzendingen waren de auteurs vergeten om daadwerkelijk een verhaal te verzinnen. Ook daar zou Paul Goeken de humor van hebben ingezien. In gedachten hoor ik hem gierend van het lachen aan de telefoon. Hikkend naar adem. Maar ook met de kanttekening dat die schrijvers het in ieder geval hebben aangedurfd om iets in te sturen. Dat moet je toch maar durven en is meer dan de meeste mensen kunnen zeggen. Dat begreep Paul óók als geen ander.
Oefening baart kunst.
Ik hoor het hem zeggen….