“Pakje Marlboro. Doe maar zo’n grote, je weet wel…”
TELEFOON
Een man staat bij de toonbank en begint te praten terwijl hij berichtjes op zijn telefoon leest. Ik reageer niet, omdat ik geen idee heb of hij het tegen mij heeft of tegen iemand met wie hij aan het chatten is. Daarnaast reageer ik sowieso niet als iemand mij iets vraagt terwijl ze op hetzelfde moment met iemand aan het bellen zijn. Vandaar dat ik rustig wacht op de dingen die wel of niet gaan komen. De man is inmiddels driftig op het scherm aan het tikken. Het puntje van zijn tong steekt half uit zijn mond. Na een aantal seconden kijkt hij mij voor het eerst aan.
STAPELGEK
“Marlboro?”, vraagt hij licht geïrriteerd.
“Nee, dank je. Ik rook niet”. Een keurig antwoord op een vriendelijk aanbod. Zijn wenkbrauwen zakken nu een stuk naar beneden. Hij kijkt even naar links en naar rechts alsof hij het idee heeft dat er hele rijen mensen staan te wachten in afwachting van zijn reactie. Vervolgens kijkt hij weer naar mij met een blik die voorbehouden lijkt voor iedereen waarvan hij denkt dat ze werkelijk stapelgek zijn.
SUPERMARKT
“Ik wil een pak Marlboro bij je kopen. Zo’n grote. Als het mag althans.”
Ik hoor hem in zijn hoofd bijna letterlijk het woord ‘mafkees’ aan die zin toevoegen. Tot zijn ergernis blijf ik echter staan en laat hem een grote glimlach zien. “Je bent nu bij de boekwinkel”, zeg ik tegen hem. “Wij verkopen geen Marlboro. Ook die hele grote niet.” Het duurt even om die informatie te verwerken en we kijken elkaar nu stilzwijgend aan. “Verderop zit een supermarkt”, vertel ik hem zo behulpzaam mogelijk.
ALTIJD
“Geen sigaretten?”, vraagt hij echter vol verbazing. “Waar slaat dat nou weer op? Ik koop ze hier altijd.”
Ik vertel dat wij een jaar of vijf geleden zijn gestopt met de verkoop van tabak. “Als je ze hier altijd koopt, dan heb je al een poosje niet gerookt.”
HARDNEKKIG
“Echt niet”, zegt hij echter hardnekkig. “Ik koop ze hier al jaren. Misschien moet je het aan een collega vragen, die leggen het je wel uit.” Ik schud nu langzaam mijn hoofd, vol verbazing dat iemand die hier naar eigen zeggen altijd komt nog altijd niet weet dat wij wél boeken maar géén sigaretten verkopen. Aangezien ik hem niet ken, denk ik dat hij zich in de winkel vergist of dat roken meer stuk maakt dan je lief is.
BOEKEN
“Het is mijn eigen winkel, dus ik ga er voor het gemak maar even vanuit dat ik goed weet wat wij wel en niet verkopen”, zeg ik geduldig tegen hem. Hij begint nu te twijfelen en kijkt nogmaals om zich heen. Hij schrikt duidelijk van de kasten met boeken die hij ziet staan. Best wel veel voor een tabakswinkel. “Nou, misschien vergis ik mij wel”, stamelt hij nu.
VERBAZING
Zonder nog iets te zeggen verlaat hij de winkel.
Buiten kijkt hij nogmaals vol verbazing om hem heen.
Zo te zien herkent hij het hele winkelcentrum niet….