Het is vreemd hoe je hersenen werken. Als er heftige dingen in mijn leven gebeuren dan denk ik altijd een fractie van een seconde dat ik straks even mijn moeder moet bellen. Om haar op de hoogte te brengen. Raad, troost of wat dan ook. Een luisterend oor. Bij uitstek de zaken waar je een moeder voor nodig hebt. Iemand tegen wie je alles kan zeggen, jou beter kent dan wie dan ook en die altijd aan jouw kant staat. Wat er ook mocht gebeuren. Iemand bij wie je dag en nacht terecht kan. Iets wat in mijn geval niet meer mogelijk is aangezien ze in september 2010 al is overleden. Ook iets wat mijn hersenen niet of nauwelijks kunnen bevatten. Meer dan tien jaar geleden. Het is net alsof ik haar vorige week nog heb gesproken. Hoe kan het dan al zolang geleden zijn? Je leert leven met het verlies, maar het blijft altijd een gapend gat. Haar gezicht staat nog helder op mijn netvlies. Soms weet ik zeker dat ik haar op straat zie lopen. Eventjes maar. Vrijwel meteen weet ik dat het niet kan. Hoewel ik toch nog een paar keer kijk in de richting waar ik haar meende te zien. Tegen beter weten in. Je hersenen vertellen al snel dat het onzin is, maar je hart wil niet altijd luisteren.
Pauzeknop
Niemand weet exact hoe de hersenen werken. De wetenschap kan een hoop verklaren, maar nog lang niet alles. De zaken die er echt toe doen zijn nog altijd een groot mysterie. Over het algemeen neem ik de werking van mijn hersenen als iets vanzelfsprekends. Net als mijn computer, de magnetron of de telefoon. Geen idee hoe het precies kan, maar het werkt en ik kan ermee overweg. Dat het niet altijd vanzelf gaat ontdekte ik vorige week. Astrid werd op het werk niet goed en sloeg plotseling alleen nog maar wartaal uit. Via de huisartsenpost en de ziekenauto lag ze binnen een uur in het ziekenhuis. Een bloedpropje had een ader afgesloten en was vervolgens in het niets weer opgelost. Op de foto’s die werden gemaakt was niets meer te zien. Alles zag er goed uit maar Astrid wist de naam van haar dochter niet meer. Over de meest simpele dingen moest ze nadenken, alsof ze in haar hoofd eerst even op de pauzeknop moest drukken. Soms was het helemaal leeg in haar hoofd. Je zou er wel eens voor tekenen maar als het je overkomt – geen enkele gedachten in je hoofd – kan dat behoorlijk beangstigend zijn.
TIA
Een paar uur na de vaststelling dat het waarschijnlijk om een TIA ging, mocht Astrid weer naar huis. Er komen vervolgafspraken en nader onderzoek. Er zijn al medicijnen en voorlopig mag ze even niet werken. De pauzeknop is inmiddels verdwenen en de leegte in haar hoofd verdreven door nieuwe zorgen. Je staat gezond op uit je bed en plotseling ziet je leven er heel anders uit. Er is natuurlijk het besef dat het allemaal veel slechter had kunnen aflopen. Dat ze enorm veel geluk heeft gehad. Waarschijnlijk gaan alle restjes aan vervelende bijverschijnselen langzaam maar zeker verdwijnen. Het komt weer goed. Ze weet de naam van haar dochter weer en ik heb de hoop nog niet opgegeven dat ze vanaf nu ieder seizoen fanatiek naar Ajax gaat kijken.
Je weet maar nooit.
Erik Scherder
Een druppeltje bloed dat om wat voor reden dan ook even gaat klonteren. Eén adertje dat een fractie van een seconde is afgesloten. Je staat er gelukkig nooit echt bij stil maar het is een absoluut wonder dat je lichaam over het algemeen gewoon keurig werkt. Bij de meeste mensen althans. De mensen met geluk. Deze week verscheen er een leuk klein boekje van professor Erik Scherder. Die man die bij Matthijs van Nieuwkerk steeds op de tafel ging staan. “Hersenen willen lezen”. Het kost nog geen tien euro. Volgens wetenschappelijke studies maakt lezen slimmer en geeft het energie. Scherder merkt zelf dat het hem uitdaagt en stimuleert. Lezen is dus goed voor je. Het maakt van boekverkopers feitelijk een belangrijke schakel in de medische zorg. Wie had dat aan het begin van de coronacrisis gedacht? Boeken en tijdschriften blijken wel degelijk essentieel te zijn.