Vorig jaar ben ik opa geworden. Daar heb ik al een keer iets over geschreven. Het liefst zou ik er iedere dag iets over vertellen, want ik ben – wat je noemt – een trotse opa.
Lieke is hard op weg om haar eerste levensjaar af te ronden. Het gaat allemaal veel te snel. Van een hulpeloos maar zeer vertederend stukje mens is ze nu een meisje met karakter en een eigen willetje geworden. Ze kruipt dat het een lieve lust is en kan schateren van het lachen. Niet uniek, miljoenen meisjes van haar leeftijd doen en kunnen hetzelfde, maar toch…. Dit is mijn kleinkind. De dochter van mijn dochter. Het eerste kind van mijn eerste kind. Van niemand op de wereld hou ik meer dan van mijn kinderen maar plotseling heeft kleine Lieke zich daar een plaats tussen weten te veroveren.
Als ze bij mij thuis komt dan kijkt ze eerst even de kat uit de boom. Haar moeder moet in het zicht blijven, anders komen de tranen en kan ze op hartverscheurende wijze uiting geven aan haar ongenoegen. Als we haar even met rust laten komt het snel weer goed, grijpt ze het speelgoed dat in enorme hoeveelheden bij ons aanwezig is en hoor je haar al snel kraaien van plezier. Onlangs brak het moment aan dat ze samen met haar moeder naar de winkel in Almere-Haven kwam. Gelukkig was het niet zo heel druk en had ik alle tijd om naar mijn kleindochter te kijken. Nooit geweten dat dit ooit nog eens een geweldige hobby van mij zou worden. Ik kan er geen genoeg van krijgen.
Vanuit haar buggy nam Lieke het interieur van de winkel in zich op. Ze leek het allemaal wel best te vinden. Met boeken en tijdschriften heeft ze als baby van krap elf maanden nog niet zoveel. Al heeft ze thuis inmiddels een aardig plankje met prachtige prentenboeken staan. Ze bekijkt de andere mensen in de winkel enigszins argwanend, maar zolang ze ook de stem van haar moeder kan horen is het allemaal geen reden tot verdriet. Ze heeft niet door dat het haar opa is die de buggy door de winkel heen stuurt. Als ze dat wist zou ze mogelijk wat tranen laten, aangezien ze nog vrij eenkennig is. Mama, papa. Dat is goed en vertrouwd. Voor de rest wil ze eigenlijk nog van niemand wat weten. Gelijk heeft ze.
Opa heeft er alle begrip voor. Ik zou Lieke graag optillen en tegen mijn borst drukken of een flesje melk geven. Misschien gekke geluidjes naar haar maken, waar ik mij vroeger altijd aan stoorde toen mijn vader dat bij mijn zoon en dochter deed. Alsof ze hondjes waren. Niet goed snik. Nu begrijp ik het echter veel beter en wil ik het ook graag doen. Ik heb echter geduld. Dat komt allemaal wel. Met de buggy door de winkel lopen is al een prachtig moment. Mijn opa had vroeger een melkwinkel in de Amsterdamse Pijp. Ik heb daar dierbare herinneringen aan. Wat zal Lieke later vinden van haar opa en zijn boekwinkel? Zal ze mijn liefde voor boeken overnemen, net zoals ik nog altijd een grootgebruiker ben van alle soorten zuivel? Het is in de supermarkt de eerste afdeling die ik bezoek. Melk, karnemelk, yoghurt. Mijn opa zou trots op mij zijn.
Nou zal ik altijd trots zijn op Lieke, of ze nu gaat lezen of niet. Ik weet niet zeker of er nog papieren boeken bestaan als zij straks volwassen is. Of er nog boekwinkels zijn. Ik hoop het wel, aangezien ik mij geen wereld zonder boeken kan voorstellen. Mijn opa wist echter ook niet dat er ooit supermarkten zouden komen die alle ‘melkboeren’ overbodig gingen maken en bijna hetzelfde deden met de groentewinkels. Sommige winkels verdwijnen geruisloos uit het straatbeeld
Na een half uurtje in de winkel werd het voor Lieke tijd om richting huis te gaan. Ik duwde nog snel een pluchebeestje van Rupsje Nooitgenoeg in haar handjes. Ze keek ernaar, twijfelde of ze het wilde hebben, keek naar haar moeder en besloot het vervolgens te houden. Een overwinning voor opa. Rupsje Nooitgenoeg. Ik weet nog veel meer leuke cadeautjes voor haar.
Een halve winkel vol…..