Column: Yentl

Een tijd terug schreef ik een open brief aan Mark Rutte. Om aandacht te vragen voor het feit dat de overheid had besloten dat ik mijn winkel twee weken voor kerst moest sluiten, maar dat ik ter compensatie vanuit Den Haag geen stuiver aan vergoeding kreeg. Ondanks dat Rutte en zijn compaan Hugo de Jonge in meerdere persconferenties deden voorkomen alsof iedere ondernemer recht had op financiële bijstand. Ik kreeg geen antwoord en geen geld. Helemaal niets. Doodse stilte. 

Toch is er soms een sprankje hoop.

De brief werd op internet veel gelezen en in Utrecht raakte het een gevoelige snaar bij toneelschrijfster en dichter Yentl van Stokkum. Negenentwintig jaar jong en zich goed bewust van de immens belangrijke rol van boeken en lezen voor de maatschappij. Juist in Nederland verwacht je niet dat de regering zo’n belangrijk onderdeel van de cultuur moedwillig lijkt terug te duwen naar de tijd van de Middeleeuwen. Het onvermoeibaar stimuleren van lezen bij jongeren op school werd altijd als een morele plicht van het kabinet gezien. De liefde voor literatuur. Een missie van levensbelang. Diezelfde jongeren krijgen nu echter de boodschap dat lezen toch niet zo heel belangrijk blijkt te zijn.

Ik zeg Emily

Vanuit Utrecht besloot Yentl van Stokkum in actie te komen voor een kleine boekwinkel in Almere-Haven. Geraakt door de brief die Mark Rutte ijskoud liet. Niet de moeite waard om op te reageren. De jonge dichter ondertekende onlangs een contract bij uitgeverij Hollands Diep en in maart gaat daar haar bundel “Ik zeg Emily” verschijnen. Vrij uniek, een dichtbundel bij een bekende en mooie uitgeverij. Het zegt iets over de kwaliteiten van Yentl. Op een vrijdag in januari belde ze haar moeder in Almere en vroeg haar of zij bij The Read Shop in Almere-Haven in totaal tien exemplaren wilde bestellen van haar aankomende boek. Ongetwijfeld om cadeau te doen aan familie, vrienden en kennissen. Dat kon ze rechtstreeks via de uitgeverij waarschijnlijk veel makkelijker en goedkoper doen. Voor Yentl was dat echter geen serieuze optie. Boekwinkels zijn belangrijk en zij besloot een behoorlijk statement te maken. Zodoende kreeg ik diezelfde dag een mailtje van haar moeder. Tien exemplaren. Direct betalen. In de hoop dat het zou helpen.

Yentl van Stokkum

Wat een onvoorstelbaar vertrouwen. Iedere winkel loopt het risico dat ze de crisis niet gaan overleven. In Nederland komen zonder enige twijfel duizenden winkelpanden leeg te staan. Retailers die het wel gaan redden krijgen te maken met sterk uitgedunde winkelstraten en moeten maar zien of zij in dat nieuwe, apocalyptische landschap nog in staat zijn om hun winkel overeind te houden. Voor Yentl, een jonge dichter uit Utrecht, was dat realistische doembeeld geen reden om die tien exemplaren van haar nog te verschijnen boek niet bij een onbekende boekwinkel in Almere-Haven te bestellen. Het gaf mij als ondernemer een enorme boost. Als Yentl zich mijn lot aantrekt, wie ben ik dan om mijn hoofd te laten hangen? Dan ben ik moreel verplicht om nog een paar tandjes bij te schakelen, nog harder te werken, er nog meer energie in te steken. Om te overleven. Het hoofd boven water te houden. De moed niet te laten zakken. Ook al gaan ze de lockdown straks mogelijk met nog eens twee maanden extra verlengen.

Drumgeroffel

Een jonge vrouw uit Utrecht en haar moeder in Almere. Op mij hebben ze een onuitwisbare indruk gemaakt, al heb ik ze allebei nog nooit ontmoet. Die tien exemplaren van “Ik zeg Emily” gaan er niet voor zorgen dat ik ooit weer mijn deuren kan openen. De boodschap die achter de bestelling zit zal echter wel degelijk zijn uitwerking hebben. Mijn geloof in een goede afloop komt langzaam terug. Ik zie de zon weer een beetje schijnen. Lange tijd dacht ik als een soort moderne Don Quichot tegen enorme en vijandige windmolens te vechten, maar nu zie ik dat Yentl naast mij staat. Ik zie plotseling nog veel duidelijker dat zeer veel mensen in Almere-Haven ook aan mijn kant staan. Ik hoef het niet allemaal alleen te doen. Het leger groeit. Drumgeroffel. Vlaggen worden gehesen. In de verte hoor ik trompetten schallen.

Als in een eeuwenoud gedicht.