Twee jongens van begin twintig komen de winkel in en lopen naar de tijdschriftenwand. Eén van beide pakt een tijdschrift en begint fanatiek te bladeren. Zo te zien in de Burda Mode, dus ik betwijfel of hij serieus interesse heeft in het blad. Echt lezen doet hij ook niet want samen met zijn vriend kijkt hij voornamelijk richting de toonbank. Ze zijn druk met elkaar aan het praten. Aangezien het rustig is in de winkel, kijk ik op mijn gemak hun kant op. Met een druk op de knop vraag ik mijn collega om vanuit ons kantoor ook even naar voren te komen.
VRIENDELIJK
Met de jongen zonder tijdschrift in zijn handen maak ik regelmatig oogcontact. Ik lach hem iedere keer vriendelijk toe. Hij weet zich met zijn houding inmiddels geen raad. Hoelang kan je stoer en onverschillig voor je uit kijken, terwijl je beste vriend net doet of hij een tijdschrift met naaipatronen voor oudere dames bekijkt? Zachtjes snauwt hij hem iets toe. Het heeft effect, want zijn kompaan slaat het tijdschrift dicht en zet het weer in de tijdschriftenwand.
Hij pakt nu een ander blad en samen lopen ze richting de toonbank. Ze hebben geen idee welk tijdschrift ze hebben uitverkozen en als ze het op de toonbank leggen zie ik dat het een blad is over het koningshuis. Nooit gedacht dat jongens van die leeftijd dat leuk vinden. Je bent nooit te oud om te leren.
BURDA
“Is het voor jezelf?”, vraag ik hem. Hij knikt zo cool mogelijk, ik scan het tijdschrift en doe het vervolgens in een zakje. “Dat is € 6,95”, deel ik hem mede. Hij legt een briefje van twintig euro op de toonbank. Zijn vriend begint zachtjes zijn keel te schrapen. “Kan je pinnen?”, vraag ik aan Burda Mode. Automatisch pakt hij zijn pinpas en legt hem op het pinapparaat. Hij krijgt echter een por van zijn observerende vriend. Snel trekt hij zijn pas weer bij de automaat vandaan, maar mijn kassalade schiet open en het geld staat op mijn rekening.
“Veel plezier ermee en nog een fijne dag”.
VERPEST
Burda Mode kijkt mij verschrikt aan. Het gaat blijkbaar niet volgens plan. Het briefje van twintig euro ligt nog op de toonbank. Zijn vriend grist het weg en ze lopen snel de winkel uit. Van schrik vergeten ze het tijdschrift mee te nemen. Buiten zie ik ze fanatiek met elkaar praten. Burda Mode krijgt de wind van voren en ondergaat het als iemand die weet dat hij het heeft verpest.
Na een half uur komen ze terug. Ik denk om het tijdschrift alsnog op te halen, maar beide zijn het blijkbaar alweer vergeten. Het beginnen ideale klanten te worden. Wél iets kopen maar het niet meenemen. Daar kunnen wij er wel meer van gebruiken.
PINNEN
Ze lopen door de winkel en pakken af en toe iets op. Mijn collega helpt een klant en pas als die weg is, lopen ze onze kant weer op. Burda heeft een boek in zijn handen. Hij legt het op de toonbank en wederom is het geen cadeautje. “Dat is twintig euro, alsjeblieft”, zeg ik tegen hem. Voor de tweede keer in korte tijd legt hij het briefje van twintig op de toonbank. Ik vraag of hij kan pinnen.
Voor hij iets stoms kan doen krijgt hij van zijn vriend weer een por. “Nee”, zegt hij. “Ik heb het alleen contant.” Hij schuift het briefje wat meer naar voren. “OK, dan is het goed”, zeg ik vriendelijk. ”Bij ons kan je eigenlijk alleen pinnen, maar je hebt het gepast dus maak ik een uitzondering voor jou.”
ONZEKER
Het briefje ligt nog steeds op de toonbank.
“Ik heb toch met vijftig euro betaald?”, stamelt hij nu.
Lachend knik ik met mijn hoofd naar het briefje van twintig op de toonbank.
Burda kijkt onzeker naar zijn vriend naast hem.
SUKKEL
“Sukkel”, hoor ik hem zachtjes tegen Burda zeggen.
Ze lopen zo snel mogelijk de winkel uit. Het boek nemen ze niet mee. Burda is duidelijk in opleiding om één of andere wisseltruc te leren. Voorlopig kost het hem alleen maar geld en denk ik hem niet snel meer terug te zien.
Via WhatsApp waarschuw ik op mijn gemak de andere winkeliers en de wijkagent.