web analytics

augustus 2021

V’GAN Lifestyle Magazine

V’GAN Lifestyle Magazine staat vol recepten, tips van experts, hotspots, informatie en inspirerende projecten op het gebied van vegan lifestyle. Plantaardig eten is geen uitdaging, maar juist leuk en ontzettend lekker. Het tijdschrift is bedoeld voor iedereen die geïnteresseerd is in plantaardig eten, voor elke dag of gewoon eens voor een keertje.

Duik de keuken in en probeer eens de groentetoast en superpancakes van Niki Webster of maak risottoballetjes, zomerse pasta en tiramisu. Ontdek daarnaast hoe je plantaardig kan leven met kinderen, laat je inspireren door de podcast Klimaattherapie en ga voor een unplugged vakantie. Dat en nog veel meer lees je in deze nieuwe editie van V’GAN lifestyle magazine.


Prijs: € 6,95
Frequentie: 5 x per jaar
Segment: Lichaam & Geest
Rubriek: Gezondheid

V’GAN Lifestyle Magazine Meer lezen »

Michael Connelly: De wet van de onschuld

Een nieuwe thriller met Lincoln-advocaat Mickey Haller in de hoofdrol.

Advocaat Mickey Haller moet stoppen voor een verkeerscontrole, en de politie ontdekt vervolgens het lichaam van een van Hallers cliënten in de kofferbak van zijn Lincoln. Hij wordt beschuldigd van moord, maar hij weet meteen dat hij erin is geluisd. De exorbitante borgtocht van vijf miljoen dollar, hem opgelegd door een wraakzuchtige rechter, kan hij niet betalen en dus draait hij de bak in.

Vanuit de gevangenis in het centrum van Los Angeles kiest Haller ervoor om zijn eigen verdediging te voeren. Hij moet een strategie bedenken, terwijl hij ook voortdurend op zijn hoede moet zijn – als vertegenwoordiger van de rechtspraak is hij een doelwit voor de andere gevangenen. Met de hulp van zijn trouwe team, onder wie Harry Bosch, probeert hij uit te zoeken wie achter de poging zit om zijn leven te verwoesten, en vooral: waarom. Pas dan kan hij proberen de rechter en de jury van zijn onschuld te overtuigen.


ISBN: 9789022593622
Uitvoering: paperback
Prijs: € 21,99
Uitgeverij: De Boekerij
Verschenen: 13 augustus 2021

Michael Connelly: De wet van de onschuld Meer lezen »

Column: Boekverkoper

Voor het twaalfde jaar op rij komt Stichting Elspeet met de verkiezing van Boekverkoper van het Jaar. De winnaar krijgt de felbegeerde Albert Hogeveen Bokaal, vernoemd naar een bekende en bijna legendarische boekverkoper die na 34 jaar trouwe dienst een aantal jaar geleden tijdens een reorganisatie het veld moest ruimen. Persoonlijk weet ik een beetje hoe dat moet voelen, aangezien ik na onder andere twintig jaar Schiphol en zes jaar Amsterdam Centraal Station de deuren bij AKO na vijfendertig jaar achter mij dicht trok om eind 2013 mijn eigen winkel te beginnen. Van winkels op absolute toplocaties was ik plotseling zelfstandig ondernemer in een klein buurtcentrum in Almere-Haven.

Buurtcentrum

De lokale boekwinkels in een buurtcentrum vormen de eerste verdedigingslinie van het geschreven woord. De grondtroepen, de zandhazen. Ze vechten voor iedere klant en doen hun uiterste best om de verkoop van boeken te bevorderen. Vele honderden winkels van AKO, Bruna, The Read Shop en Primera verkopen bij elkaar genoeg boeken om jaarlijks de Top 60 van het CPNB te vullen. Zonder deze aantallen verdwijnen veel boeken en auteurs in een groot, zwart gat. Natuurlijk gaat iedereen die een dagje Utrecht wil doen ook naar die geweldige winkel van Broese. Of in Den Haag naar Paagman. Naar Dominicanen in Maastricht. Venstra in Amstelveen. Dat zijn uitjes, net als Artis en het Spoorweg Museum. Die verkopen enorme aantallen maar danken hun bestaansrecht ook ten dele aan de kleinere boekwinkels. Zonder hen worden er namelijk veel minder boeken uitgebracht. Heel veel boekwinkels in Nederland zitten in een (relatief) klein buurtcentrum. Zoals Almere-Haven. Als je gaat tellen dan zie je dat het maar liefst om 80% van het totaal aantal boekverkopers gaat.

Glansrijk

Jarenlang werden deze winkels genegeerd. Als vanzelfsprekend genomen. Hoezo is een Bruna een boekwinkel? Ze hebben toch tabak en loterijen? Ook binnen het boekenvak werd er enigszins minachtend naar gekeken. Onterecht. Dat heeft de crisis tijdens corona wel duidelijk gemaakt. Ze worden gerund en bemand door fanatieke verkopers die de liefde voor boeken uitdragen naar al hun klanten. Ze doen hun uiterste best om de romans van Kluun, Giphart, Van Dis, Van Iperen en vele andere auteurs aan de man te brengen. En daar doorgaans ook glansrijk in slagen. Het doet niets af aan de kwaliteiten van de mensen die bij Broese, Donner en Paagman werken. Integendeel. Ook dat zijn toppers die worden gedreven door passie en plezier. Werkelijk iedereen speelt zijn of haar rol in een goed geoliede machine.

Trots

Bij de nominaties en winnaars van de Boekverkoper van het Jaar zie je vaak de grote boekwinkels als winnaars. Nog nooit heeft er een Primera of Read Shop gewonnen. Misschien nog niet eens genomineerd. Net zoals ze bij Ajax vaak de prijs winnen voor beste trainer. Alsof die van Sparta niet een veel grotere prestatie heeft geleverd door met zijn ploeg niet te degraderen en zelfs bijna Europees voetbal te bereiken. Veel is perceptie. Je moet echter verder kijken dan je op eerste instantie ziet. Ik zeg niet dat ik het verdien om met de prijs aan de haal te gaan. Ik voel mij niet beter dan mijn collega’s die ook zijn genomineerd. Wel ben ik trots op mijn kleine boekwinkel met omzetstijgingen in boeken van tegen de 50% per jaar. Ben ik trots op wat ik vertegenwoordig. De gemiddelde winkel in een klein centrum. Een winkel met beperkingen. Ik heb geen drie kasten met fantasy, al zou ik dat wel willen. Ik moet iedere dag knokken om te overleven. Ik ben dolblij met ieder boek dat ik verkoop. Ik weet de favoriete auteurs van mijn vaste klanten. Daar koop ik op in. Tevens probeer ik nieuwe werelden binnen handbereik te krijgen voor de mensen die mijn winkel bezoeken. Om te verrassen. Uit te dagen.

Onmisbaar

Na jarenlang vanuit een kantoor te hebben gewerkt ben ik nu acht jaar echt een klassieke boekverkoper. Op de winkelvloer. Achter de kassa. In direct contact met de klant. De nominatie beschouw ik als een eer. Ik hoop het beeldje van Albert Hogeveen in de wacht te slepen, daar durf ik ronduit voor uit te komen. Namens mijn winkel maar ook namens alle boekwinkels zoals die van mij. Klein, in een lokaal buurtcentrum. Absoluut onmisbaar.

 

Stem op je favoriete boekverkoper:

Stem voor 1 september op je favoriete boekverkoper. Staat die niet tussen de nominaties, dan zou ik het geweldig vinden als je op mij zou stemmen.

Klik hier om te stemmen.

Column: Boekverkoper Meer lezen »

Stephen King: Billy Summers

Een verhaal over liefde, geluk, het lot en een complexe held die nog één laatste kans op verlossing krijgt.

Billy Summers is een huurmoordenaar, de beste die er is. Hij stelt wel een voorwaarde: Billy neemt een klus alleen aan als het doelwit echt een slechterik is. En nu wil Billy ermee stoppen. Maar eerst is er nog één laatste opdracht. Als een van de beste sluipschutters ter wereld en een onderscheiden oorlogsveteraan uit Irak is hij een houdini als het aankomt op verdwijnen nadat een klus is -geklaard. Dus wat kan er misgaan?

Wat dacht je van… alles?

Dit niet weg te leggen verhaal is enerzijds een oorlogsverhaal en anderzijds een liefdesverklaring aan kleine steden in Amerika en de mensen die daar wonen. Met in de hoofdrol een van de meest meeslepende en verrassende duo’s die King ooit heeft geschreven, dat alles op alles zet om de misdaden van een buitengewoon slechte man te wreken. Het gaat over liefde, geluk, het lot en een complexe held die nog één laatste kans op verlossing krijgt.


ISBN: 9789022593806
Uitvoering: paperback
Prijs: € 24,99
Uitgeverij: De Boekerij
Verschenen: augustus 2021

 

 

Stephen King: Billy Summers Meer lezen »

R.C. Sherriff: Twee weken weg

‘Twee weken weg’ van R.C. Sherriff is een gelukzalige herontdekking uit de jaren dertig over de jaarlijkse vakantie aan zee van een doorsnee Engels gezin – met haar alledaagse routines, gekoesterde rituelen en warme herkenbaarheid.

Al twintig jaar reist het gezin Stevens begin september vanuit hun Londense voorstad naar dezelfde vakantiebestemming: Bognor Regis, een badplaats ten zuidwesten van Londen. De dagen versmelten, de gedachte aan het einde van de vakantie wordt resoluut verdrongen. De kinderen knopen kortstondige vriendschappen aan, de oudste dochter beleeft haar eerste zomerliefde. Ondertussen probeert de vader zich op te laden voor de sleur die hem de komende vijftig weken wacht, en doet de moeder braaf alsof ook zij geniet van hun jaarlijkse uitspatting.


ISBN: 9789025471040
Uitvoering: paperback
Prijs: € 22,99
Uitgeverij: Atlas Contact
Verschenen: augustus 2021

R.C. Sherriff: Twee weken weg Meer lezen »

Column: Chabot

Een aantal jaar geleden las ik het debuut van Bart Chabot. Triggerhappy. Ik vond het niet best. De schrijfstijl sprak mij aan maar het verhaal zelf was van een bedenkelijk niveau. Althans…. Dat vond ik. Voor wat het waard is. Ik schreef een recensie en kreeg later wel wat spijt van de mogelijk te felle kritiek.

Bart had ongetwijfeld zijn best gedaan. In de jaren daarna zag ik Chabot regelmatig op televisie voorbij komen en later kwamen daar ook twee van zijn kinderen bij. Met name Splinter Chabot stond op een gegeven moment volop in de belangstelling en zijn debuutroman ging ook in mijn winkel makkelijk over de toonbank. Bart Chabot had in dezelfde periode “Mijn vaders hand” uitgebracht waarop met “Hartritme” inmiddels ook een vervolg is verschenen. Het bleken autobiografische romans te zijn en aangezien ik ooit in Triggerhappy begon omdat de persoon Chabot mij wel aansprak, besloot ik enthousiast aan het levensverhaal van de auteur te beginnen.

Tot dat moment wist ik feitelijk weinig tot niets van Bart Chabot. Bril, grote ogen, duidelijk geval van ADHD. Ik moest altijd om hem lachen als ik hem op televisie zag. Niet vanwege die grote ogen, maar vanwege zijn enthousiasme. Hij sprak met zoveel vuur over alles wat hij had meegemaakt, met liefde over Herman Brood, vol passie over zijn werk en met veel genegenheid over zijn vrouw en kinderen. Hij struikelde soms over zijn woorden, zoveel wilde hij vertellen. Op mij kwam hij over als een man die alles goed voor elkaar had, genoot van het leven en daar ook alle redenen voor had.

‘Mijn vaders hand’ maakt duidelijk dat Chabot flink heeft moeten knokken voor zijn huidige geluk. Het is een heftig en hartverscheurend verhaal over een jongen die bij zijn geboorte werd opgezadeld met ouders die niet voor kinderen in de wieg waren gelegd. Ik geloof graag dat de jonge Chabot geen engeltje was maar dat doet niets af aan het feit dat hij geen enkele steun en liefde van zijn vader en moeder kreeg. Ook de leraren op school wisten zich geen raad met hem, in een tijd die op veel vlakken totaal onvergelijkbaar is met de dag van vandaag. Met prachtige zinnen doet Chabot verslag van zijn jeugdjaren en schets een tijdsbeeld die voor veel leeftijdsgenoten herkenbaar zal zijn. Het wierp mij soms terug naar mijn eigen jeugd. Ook ik kreeg regelmatig een paar tikken van mijn vader, maar niet zoals bij Bart Chabot, en mijn moeder sprong er altijd tussenin. Daarnaast toonde mijn vader genoeg tekenen van genegenheid. Hij was een kind van zijn eigen opvoeding.

Bart Chabot moest zonder hulp van zijn ouders zijn weg in het leven vinden. Dat ging letterlijk met vallen en opstaan. Het is onmogelijk om geen grote sympathie voor het jonge ventje te krijgen en je af te vragen hoe het mogelijk is dat een vader en moeder zo weinig moeite doen om hun kind te beschermen. Chabot beschrijft veel gebeurtenissen uit zijn jeugd met een heldere pen en maakt zijn eigen rol in het geheel niet mooier dan het was. Het boek eindigt als zijn eigen gezin compleet is en hij alle banden met zijn ouders heeft verbroken. Hij beschrijft nergens hoe en waar hij zijn vrouw heeft ontmoet maar duidelijk is dat hij zijn eigen gezin koestert als een man die zich zeer bewust is van de juiste weg die hij als vader moet bewandelen.

Inmiddels heb ik steeds meer spijt van mijn recensie van Triggerhappy. Weliswaar geen hoogstaand boek, maar ik heb Bart Chabot dankzij ‘Mijn vaders hand’ beter leren kennen. In vijfhonderd pagina’s is hij min of meer een dierbare vriend geworden. Een Amsterdammer en een Hagenees. De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ik heb hem nog nooit ontmoet en de kans is klein dat het ooit gaat gebeuren. Toch weet ik nu het een en ander over hem, stukjes en beetjes over zijn jeugd welke hij in het boek heeft prijsgegeven. ‘Mijn vaders hand’ is een zeer indrukwekkend boek, geschreven met een lach en een traan. Ik durf het een klein meesterwerk te noemen. Het vervolg, ‘Hartritme’, ligt inmiddels klaar en ik kan niet wachten om te beginnen.

Column: Chabot Meer lezen »

Column: Henk

“Dag jongen, heb jij een paar lekkere boeken voor mij?” Een vrouw op leeftijd met een Amsterdamse tongval komt naar de toonbank. “Mijn man is de pijp uit en nu heb ik eindelijk tijd om weer lekker te lezen.

Hij was een schat hoor, maar hij leefde de laatste jaren als een kasplantje. Veel pijn en gedoe. Er was wel plaats bij zo’n hospice in de buurt maar dat wilde we niet. Het is in voor- en tegenspoed en dus ik heb zelf voor hem gezorgd. Wel zwaar hoor, daar niet van. We hebben echter veel mooie tijden gehad en werkelijk overal geweest. Rusland, Amerika, Afrika. Hij werkte bij KLM en toen kon je nog heel goedkoop vliegen.”

U ook goedemorgen……

“Nou, wat heb je voor moois voor mij, schat?”

Terwijl ze het vraagt ziet ze de tafel met boeken van Lucinda Riley. “Die moet ik niet, al dat gezemel over die zussen. Ik had er zelf zes en ze waren allemaal tegen mijn huwelijk met Henk. Ik ben de op twee na jongste en heb ze allemaal weten te overleven. Krengen waren het, echt waar. Ik hoop niet dat de hemel bestaat want ik moet er niet aan denken om ze later weer tegen te komen. God bewaar me. Het idee alleen al. Stel je voor dat Henk nu met dat stelletje aasgieren naar beneden zit te kijken. Ik krijg er gewoon koude rillingen van.”

Tja….

“Oh, dit ziet er spannend uit.” Ze loopt naar de tafel met thrillers en pakt ‘Irene’ van Pierre Lemaitre. Ook het ernaast gelegen ‘Alex’ pakt ze op. “Ja, die wil ik hebben”, zegt ze nadat ze hardop de achterkant heeft gelezen. “Hier hou ik dus wel van. Dat je niet weet wie het heeft gedaan en er dan tijdens het lezen probeert achter te komen. Zelf een beetje in de huid van zo’n politieman kruipen. Heerlijk gewoon. Beter dan al die romantische boeken. Klef gedoe allemaal.” Ze loopt verder langs de boekentafel en ziet de serie van Nicci French over Frieda Klein. Ze pakt het eerste deel en leest wederom hardop waar het boek over gaat. “Ja, die wil ik ook. Het is een serie zie ik. Uit hoeveel delen bestaat die?”

Uit acht boe….

“Ik zie het al, zeven dagen en nog een laatste deel. Dan neem ik de eerste drie delen. Dan heb ik al wat liggen en kan ik even vooruit. Anders moet ik om de dag weer naar jouw winkel lopen. Ik zie je graag hoor, daar ligt het niet aan. Een mooie winkel, ik kan niet anders zeggen. Alleen, als het niet nodig is dan is het niet nodig. Toch? Ik koop er liever een paar tegelijk. Heb je ook tijdschriften, lieverd? Wacht, ik zie het al. Eerst kijken en dan pas vragen. Dat zij Henk ook altijd tegen mij. Ik trok altijd eerst mijn scheur open zonder te kijken. Dat is gelukkig wel anders geworden. Even kijken, de Panorama of zoiets, dat heb je vast wel. Toch, zo’n mooie winkel als die van jou, die heeft vast wel de tijdschriften die ik zoek.”

Ja hoor, die staat….

“Hier zie ik hem al. Helemaal goed, jongen. Gevonden. Heerlijk dat je hier nog zo goed geholpen kan worden. Vroeger hadden Henk en ik een abonnement maar de laatste jaren kochten wij hem los. Niet ieder nummer, maar gewoon als we er zin in hadden. Als het mooi weer was en dan lekker in de tuin met een glaasje jenever. Gezellig. We hadden een mooie tuin op het zuiden en dan zaten wij daar lekker te bakken in de zon. Dan mag tegenwoordig niet meer. Nu krijg je daar huidkanker van, maar daar hadden we vroeger helemaal geen last van. Henk had altijd een bruine bol en met die blonde haren zag hij er uit als een Griekse god. Mijn zussen waren altijd stik jaloers. Dat was in Amsterdam. Nu woon ik al een paar weken in Almere. Ook leuk hoor.”

Ze loopt naar de toonbank en rekent de boeken en het tijdschrift af.

“Henk zou het hier ook leuk gevonden hebben. Heb ik al verteld dat hij dood is? Zo dood als een pier, de arme schat.”

Column: Henk Meer lezen »

Scroll naar boven