Wouter 02: Mars
“Wouter, rare tuinkabouter.”
Twee jongens van een jaar of tien schreeuwen naar Wouter, een vriendje van Daphne. Wouter geeft geen krimp en loopt gewoon door. Ik kom uit de Vomar waar ik mijn eten voor tussen de middag heb gekocht.
Stoer
De twee jongens zitten op hun fiets en blijven in de buurt van Wouter. Ze lachen allebei en vinden zichzelf erg stoer. Ik roep Wouter en hij draait zich om. De twee fietsende leeftijdgenoten schrikken als ze zien dat hun slachtoffer iemand kent van ruim twee meter. Ik geef Wouter een vriendschappelijk tikje op z’n schouder en vraag hem wie zijn vriendjes zijn. Het blijken twee broertjes te zijn, Sem en Bram. Die voelen zich plotseling wat minder op hun gemak. Sem raakt met zijn voorwiel de fiets van zijn broertje en gaat bijna onderuit. Met veel moeite weet hij zijn balans weer te vinden. Wouter is mijn beste vriend, zeg ik zo overtuigend mogelijk. Sem en Bram kijken elkaar aan en besluiten gelijktijdig dat het de hoogste tijd is om er zo snel mogelijk vandoor te gaan. Zonder nog om te kijken racen ze door de winkelstraat en vliegen de bocht om richting de Markt.
Wraak
Ik vraag of die jongens bij hem in de klas zitten. “Wel op mijn school”, zegt Wouter. “Alleen niet bij mij in de klas. Ze pesten iedereen, maar meestal stoppen ze als je niets zegt. Volgens mijn vader zijn het lafaards.” Dat zijn pestkoppen altijd. Had ik mij er eigenlijk wel mee moeten bemoeien? Misschien gaan ze Wouter nu extra vaak opzoeken. Wraak nemen. “Ik denk dat ze voorlopig niets meer durven”, zegt Wouter echter met een grijns, alsof hij mijn gedachten kan raden. “Ze zijn best wel geschrokken.” Ter hoogte van mijn winkel zeg ik Wouter gedag en al snel ben ik het voorval vergeten.
Bravoure
Een kleine week later komt een moeder met haar twee kinderen de winkel in. Ze heeft een dag eerder een afspraak gemaakt. Tot mijn verbazing zijn het Sem en Bram. Ze schrikken als ze mij herkennen als de beste vriend van Wouter. Ze hebben binnenkort een boekbespreking. “Dat gaat lastig worden”, zegt hun moeder. “Ze doen normaal alles samen en nu moeten ze ieder apart een bespreking houden. Voor de klas. Daar zien ze behoorlijk tegenop.” Ik kijk naar de twee broertjes die inmiddels bij de boekenkasten staan en ik zie dat ze met elkaar praten. Ik kan niet horen wat ze zeggen maar ze hebben duidelijk het idee dat ik ze niet meer herken. Ze krijgen hun bravoure weer een beetje terug. Ik vraag wat voor boek ze willen lezen. Ze kijken mij aan alsof ik een andere taal spreek. Duidelijk geen boekenlezers. Is er iets wat jullie leuk vinden? “Ik wil later astronaut worden”, zegt een van beide. Zijn broertje moet er om lachen. “Ik wil later naar Mars”, zegt hij. Allebei in de hoop dat het uitzoeken van een boek hierdoor extra lastig gaat worden.
Hawking
Hun moeder kijkt mij vertwijfeld aan. Ik vertel echter dat ik de perfecte boeken heb. Ik geef haar de eerste twee delen van de serie van Lucy en Stephen Hawking over het heelal. Vader en dochter. ‘De geheime sleutel naar het heelal’ en ‘De schat in het heelal’. Ideaal voor twee jongens die later de ruimte willen verkennen en het probleem dat ze allebei hun eigen boekbespreking moeten houden is dan ook opgelost. Hetzelfde onderwerp. Ze kunnen allebei hun boek lezen en elkaar daarna helpen en aanvullen.
Enthousiast
Sem en Bram kijken elkaar verschrikt aan. “Een geweldig idee”, zegt hun moeder echter enthousiast en loopt direct richting de toonbank. “Precies wat jullie leuk vinden”, zegt ze tegen haar zoontjes op een toon alsof ze donders goed weet hoe de vork werkelijk in de steel zit. Terwijl ik de boeken in een papieren tasje doe vraag ik mij af hoe ze het gaan doen. Het zijn niet de meest makkelijke boeken, zeker niet voor jongens die nauwelijks lezen. Het zal ze een heleboel tijd kosten. Tijd die ze dan niet kunnen gebruiken om andere kinderen te pesten. “Succes met de boekbespreking, jongens”, roep ik ze na. “En pas op met fietsen.”
Donderen
Sem en Bram kijken verschrikt achterom alsof ze het in de verte horen donderen.
