Met gebogen hoofd loop ik door de donkere straten, op weg van de bushalte naar mijn eigen woning. Het is waterkoud en ik heb mijn handen diep in mijn jaszakken gestoken. Mijn oren voelen bevroren en mijn humeur is nog een stuk verder beneden het vriespunt. Als ik de laatste bocht neem, zie ik mijn huis aan het eind van de straat. Alle lichten zijn uit. Er is niemand meer die thuis op mij wacht. Met een zucht steek ik even later de sleutel in het slot en stap de ijskoude woning binnen. Samen met haar is ook alle warmte verdwenen. Met mijn jas nog aan ga ik de huiskamer binnen, druk op de lichtknop en zet de thermostaat op 19 graden.
GLIMLACH
Er staat voor het eerst in twintig jaar geen kerstboom. In de kleine woonkamer was het altijd een sta in de weg, maar nu lijkt het vooral een gapend gat. Normaal gaf ik er nooit zoveel om, maar zij vond het geweldig. De gezelligheid. Cadeautjes op de grond en dan drie dagen voor kerst al beginnen met uitpakken. Omdat ze zich niet langer kon bedwingen. Zonder dat ik het merk heb ik een glimlach op mijn gezicht.
GORDIJNEN
Alles in de woning doet mij aan haar denken. De vloer die wij samen hebben uitgezocht, de gordijnen die ze zelf heeft gemaakt. De televisie waar wij zo lang voor hebben moeten sparen. In de keuken pak ik een kant-en-klaar maaltijd uit de koelkast en zet de magnetron op vier minuten. Koken deed zij altijd, zelf kom ik niet verder dan een gebakken ei of een hamburger. Het is alweer een week geleden dat ik een echte maaltijd heb gegeten, maar ik geef er niets om. Zonder haar smaakt alles hetzelfde.
AFSTANDSBEDIENING
Met de afstandsbediening zet ik de radio aan om de stilte in de woning te verdrijven. Sky Radio. Ik kan thuis geen stemmen van pratende en lachende mensen verdragen. Mijn jas gooi ik op de bank en ik plof neer op haar stoel. Haar geur is al verdwenen. Toch voelt het alsof ze dichtbij is. Vanuit de keuken hoor ik de piep die aangeeft dat mijn eten warm moet zijn.
GARY MOORE
Als ik wil opstaan hoor ik plotseling Gary Moore het prachtige “Still Got The Blues” spelen. Ik grijp automatisch naar mijn telefoon. Half in die beweging besef ik dat het niet de ringtone is die ik heb ingesteld voor als zij mij belt. Dat zal nooit meer gebeuren. Het is de radio die mij even in verwarring brengt.
‘Used to be so easy to give my heart away
But I found out the hard way, there’s a price you have to pay
I found out that love was no friend of mine
I should have known time after time
So long, it was so long ago
But I’ve still got the blues for you.’
TRAAN
Er rolt een traan over mijn wang. Het was ons liedje. Het verveelde nooit. Ondanks dat het nu als een mes door mijn ziel lijkt te snijden, luister ik er ademloos naar. De beelden van haar schieten door mijn hoofd. Er zitten zoveel herinneringen in twintig jaar. Als het nummer overgaat in ‘Radar Love’ van Golden Earring, loop ik naar de magnetron en zet de bak met bami op de grenen eettafel. Die hebben wij ooit gekregen van haar moeder, toen die nog leefde. Ik pak een vork en mes en begin langzaam te eten.
PROJECT
Vanuit de eettafel kijk ik rechtstreeks in de donkere achtertuin. Een eeuwigdurend project van haar. Ieder jaar kocht ze nieuwe bloembollen en zaadjes van de meest exotische planten en bloemen. Een wilde tuin, dat was haar grote passie. Goed voor de bijen, perfect voor egels, vogels en noem maar op. Een feest voor je ogen, zo mooi waren al die kleuren die van de lente tot het begin van de herfst overal te zien waren. Nu is het een dorre vlakte. Sinds ze weg is heb ik er nauwelijks nog naar gekeken. Waarom zou ik? Er is niemand meer die ervan kan genieten.
EMOTIES
Met een zucht schuif ik het eten van mij af. Door het nummer van Gary Moore heb ik geen trek meer. Te veel emoties. Al het eten verdwijnt in de vuilnisbak. Achter in de tuin zie ik de metalen schep in de grote hoop van vers aangestampte aarde. Er rolt weer een traan over mijn wangen.
“HEB JE NOU JE ZIN?”, schreeuw ik haar kant op.