Zonder dat ik het zag sloop Daphne de winkel binnen. Ze verstopte zich achter de lage wand met wenskaarten en vervolgens kroop ze naar de zijkant van het kassameubel. Toen ik mij half omdraaide naar de deur, sprong ze plotseling naar voren. Ik schrok mij het bekende hoedje.
“Je schrok”, riep Daphne meteen van pret. “Ik zag het.” Je hebt gelijk. Ik ben in één keer helemaal grijs van de schrik. “Niet waar, dat was je al.” Dat klopt, maar nog lang niet zo grijs als ik nu ben. “Je bent niet grijs”, zegt ze meteen. “Je haar is helemaal wit.” Ook dat nog. Zo zie je maar hoe gevaarlijk het is om iemand te laten schrikken. Daphne komt niet meer bij van het lachen. Haar dag kan niet meer stuk. Het is verbazingwekkend hoe vrij en vrolijk dat stille en verlegen meisje is geworden, dat een paar maanden geleden hier nog stamelend om hulp vroeg bij het uitzoeken van een boek. Ze moest een boekbespreking houden maar wilde graag dat wij hielpen met het zoeken naar het beste boek. Vanaf dat moment komt ze hier regelmatig en heeft ze al besloten dat ze na haar studie bij ons komt werken.
Kinderachtig
“Mama komt straks ook en ik mag alvast twee boeken uitzoeken voor de kerstvakantie. We gaan over drie weken met de auto naar Amersfoort en mogen dan een week in het huis van mijn oom en tante wonen.” Dat klinkt geweldig en vakantie in eigen land is een goed idee. Ik vraag aan Daphne of ze al weet wat ze wil kopen. “Ja, iets stoers”, zegt ze meteen. “Iets met vechten of met ridders. Een avontuur.” Meen je dat nou? Dat is heel wat anders dan de dagboeken van een muts. “Ik ben al tien jaar”, zegt ze fel. “Ik wil niet meer zoveel kinderachtige boeken lezen.”
Grijze jager
Daphne is inderdaad al tien jaar. Daarnaast kan ze ook nog eens heel goed lezen. En de meeste boeken uit de serie van een Muts en de Boomhut heeft ze al gekocht. Misschien is de Grijze Jager wel iets voor haar. Ik laat haar de plank met alle boeken van John Flanagan zien en ze gaat meteen op haar knieën voor de kast zitten. “De Grijze Jager”, hoor ik haar zeggen en meteen daarna begint ze zachtjes te lachen. Een binnenpretje. Ik laat haar alleen, loop weer richting de toonbank en zie dat haar moeder al in aantocht is.
De ruïnes van Gorlan
Bij de kassa help ik een aantal mensen. Voornamelijk het afrekenen van puzzelbladen, kranten en omroepgidsen. In de ochtend verkopen wij voornamelijk wenskaarten en tijdschriften, alsof de boekenmensen wat langer uitslapen. De moeder van Daphne staat nu ook bij de boeken van de Grijze Jager en samen met Daphne is ze aan het overleggen. Ze heeft het eerste deel van de serie in haar handen, De ruïnes van Gorlan, en ik zie dat ze twijfelt of het wel iets voor haar dochter is. Daphne stampt met een voet op de vloer alsof ze niet met woorden kan uitleggen waarom ze juist deze serie graag wil lezen.
Fluisterend
Ik loop hun kant op en vraag of ze hulp nodig hebben. “Is dit niet te eng voor haar?”, vraagt de moeder van Daphne. De tienjarige kijkt haar moeder aan met een blik welke zowel schaamte als ongeloof kan uitdrukken. Nee hoor, zeg ik geruststellend. Het is een hele leuke serie voor kinderen vanaf een jaar of tien en ook veel volwassenen beleven er plezier aan. Ik heb de serie ook voor een groot deel gelezen. “Zie je wel, mama?”, zegt Daphne. “Ik ben al tien en ik wil het heel graag lezen.” Haar moeder gaat meteen overstag. Ze weet dat wij een zwak hebben voor haar dochter en geen fout advies zullen geven.
“Neem dan ook maar meteen deel twee”, zegt ze tegen Daphne. Met stralende ogen graait ze ook die van de plank. Met z’n drieën lopen we naar de toonbank. Ik vraag met een knipoog of het cadeautjes zijn. Daphne steekt haar tong naar mij uit en als ze na het afrekenen met haar moeder naar de deur loopt, kijkt ze even achterom. “Grijze plager”, zegt ze fluisterend en rent vervolgens haar moeder achterna.