Maart 2011. FC Den Haag-Ajax. Een spannende wedstrijd waarbij het vlak voor tijd 2-2 stond. Ajax leek twee punten te gaan verspelen op weg naar de landstitel. Drie minuten voor tijd werd het nog erger toen Timothy Derijck de 3-2 achter keeper Jeroen Verhoeven wist te krijgen. Nog dezelfde avond kreeg ik een berichtje uit Gran Canaria. Van Feijenoord-fan Paul Goeken. Hij had door een technische storing de wedstrijd niet kunnen zien. Of ik hem de beelden wilde toesturen. Als het bestand te groot werd: de laatste drie minuten waren meer dan voldoende….
Ik leerde Paul Goeken ergens in 2003 kennen toen ik zijn boek Camouflage had gelezen en hem vergeleek met de Amerikaanse grootheid Clive Cussler. Hij was blij met de recensie al vond hij het gekscherend voor Cussler misschien een beetje te veel eer. Niet veel later ging de uitgeverij waar Goeken voor schreef failliet en leek er een vroeg einde te komen aan zijn carrière als thrillerauteur. Het was echter typerend voor Paul dat A.W. Bruna rond die tijd besloot om eindelijk weer aan de slag te gaan met Nederlandse auteurs. En wie werd de eerste die een contract kreeg?
Pieter van Vollenhoven
Hij begon aan een nieuwe serie boeken en ondertussen hielden Paul en ik veelvuldig contact. Eén of twee keer per jaar kwam hij vanuit zijn zonnige eiland naar Nederland en steevast stond hij dan plotseling bij Astrid en mij voor de deur. Gedenkwaardige avonden die voor ons alle drie steevast eindigde met buikpijn van het lachen. Paul had altijd prachtige verhalen en kwam veelvuldig in de meest doldwaze situaties terecht. Als voormalig duikinstructeur ging hij nog veel naar beurzen en juist hij kwam dan oog in oog te staan met duikliefhebber Pieter van Vollenhoven. Binnen een paar minuten stonden ze als ouwe vrienden op de foto en sindsdien staat ergens in een Nederlands paleis een gesigneerd exemplaar van zijn boek De Oversteek.
Als Paul niet zoveel tijd had na een bezoek aan Nederland dan spraken wij af in een restaurant op Schiphol. Kipsaté met patat. Vaste prik. We spraken dan over onze kinderen en uiteraard over ons werk. Ik vertelde op een avond dat het jammer was dat er niet meer Nederlandse auteurs waren die goedverkopende thrillers schreven. Je had in die tijd voornamelijk Saskia Noort, Esther Verhoef en Simone van der Vlugt, maar die schreven niet ieder jaar een nieuw boek. Paul had grote bewondering voor deze dames en kwam met een idee. “Wat nou als ik onder een vrouwennaam bestsellers ga schrijven?”
Natuurlijk, Paul….
Suzanne Vermeer
Zoiets zal mijn reactie zijn geweest. Hij was echter bloedserieus en voor je het wist waren we auteursnamen en boektitels aan het verzinnen. Bespraken wij hoe de omslagen eruit moesten gaan zien. Paul vertrok weer naar Gran Canaria en een jaar later lag “All Inclusive” in de winkel. De geboorte van Suzanne Vermeer. Speciaal geschreven voor de reizigers op Schiphol en volgens Paul zou het een gigantisch succes worden. Ik kocht het voor de winkels op Schiphol voorzichtig in. In een mum van tijd waren ze echter verkocht en uiteindelijk vlogen er dertigduizend exemplaren over de toonbank.
De volgende boeken kregen ook allemaal Schiphol titels maar begonnen ook buiten de luchthaven goed te verkopen. Paul werd een bestsellerauteur en kon zijn lol niet op. Al die slechte kritieken die hij kreeg vanuit de literaire wereld terwijl de boeken zelf niet aan te slepen waren. Hij genoot met volle teugen en zijn volgende doel werd om de nummer één van Nederland te gaan worden. Dat bereikte hij uiteindelijk een week of twee na zijn overlijden. Begin 2011 vertelde hij dat hij kanker had maar dat niemand zich zorgen moest maken. Hij zou het winnen en minimaal tachtig jaar worden. Helaas was het hem niet gegeven. Half juni raakte hij in coma en binnen een week was Paul overleden.
Erfenis
Het is nog steeds niet te bevatten. Paul Goeken. Ik mis hem verschrikkelijk en probeer op alle mogelijke manieren zijn herinnering levend te houden. De boeken van Suzanne Vermeer verschijnen nog steeds, inmiddels twee keer per jaar. Altijd bestsellers. De erfenis van Paul Goeken. Wat jammer dat hij er maar zo kort van heeft kunnen genieten.
Paul Goeken: 4 oktober 1962 – 21 juni 2011