Een moeder komt met haar zoon en dochter de winkel binnen om iets te versturen met PostNL. De kinderen van tussen de vijf en zeven jaar rennen naar de tijdschriftenwand. “Handen op de rug”, roept hun moeder ze achterna. Het is uiteraard tegen dovemans oren gericht, want binnen een paar tellen hebben ze allebei een tijdschrift in hun handen. Het meisje heeft iets over Disney prinsessen gevonden.
NEE
“Mama, mag ik…..”
“NEE!”
SMEEKBEDE
Luid en duidelijk. Hun moeder is gekomen om iets te versturen en niet van plan om in iedere winkel iets voor haar kinderen te kopen. “Volgende week komen opa en oma en die kopen hier dan altijd een cadeautje voor jullie. Jullie moeten even geduld hebben.” Haar dochter is het er duidelijk niet mee eens. “Ik betaal het van mijn eigen geld. Dit is met prinsessen en volgende week is het er misschien niet meer.” Haar smeekbede maakt weinig indruk op haar moeder die zonder op of om te kijken naar de uitgang loopt. “Alles weer terugleggen waar je het gevonden hebt”, brult ze door de winkel.
KLANTEN
Een paar andere klanten schrikken en leggen snel hun tijdschrift of boek weer op de stapel, voordat ze beseffen dat het niet aan hen was gericht.
PROTEST
Onder fel protest loopt het meisje weer naar de tijdschriftenwand en legt ze het blad weer terug. Het maakt op haar moeder totaal geen indruk. Haar zoon loopt achter haar aan en wist al eerder dan zijn zusje dat het een verloren strijd is. Hij is op het oog dan ook zeker een jaar ouder.
KLEINDOCHTER
Ik zie het allemaal gebeuren en geef de moeder gelijk dat ze haar kinderen niet met alles hun zin geeft. De meeste kinderen vinden nu eenmaal alles mooi. Ik herken het aan mijn oudste kleindochter. Die is nog niet zo oud dat ze likkebaardend naar al die tijdschriften kijkt die kinderen vanuit de wand toeschreeuwen om gekocht en gelezen te worden. Ze is echter wel gek op lezen en noemt Astrid en mij sinds kort Opa en Oma Boek.
ENTHOUSIASME
Als ze bij ons in de winkel komt dan rent ze van de ene kast naar de andere display en weet ze van enthousiasme niet waar ze moet kijken. Ze herkent Dikkie Dik, de boeken van Kikker, Peppa Pig en Nijntje. Ze vraagt nooit aan Opa Boek of ze iets mag hebben, maar terwijl ze door de winkel loopt, pak ik altijd een paar boeken waar ze naar gekeken heeft.
SNUITJE
Haar moeder, mijn dochter, roept dan meteen dat ik niet zoveel boeken moet geven. Dat ze straks niet meer gewoon even langs durft te komen. Ik kan er niets aan doen. Dat snuitje alleen al als ik haar de boeken geef. Pure blijdschap. Zo’n opa ben ik dus, eentje die zijn kleinkinderen tot op het bot zal verwennen.
WEERLOOS
Ik heb respect en begrip voor die moeder die haar poot stijf weet te houden, maar mijn kleindochters maken mij weerloos. Zolang ik een winkel heb, krijgen ze alles wat ze maar willen.