“Zijn dit de laatste twee zwarte agenda’s die u heeft in dit formaat? Ik het er drie nodig.” Een vrouw komt richting de toonbank met twee grote kantooragenda’s in haar handen. “In het zwart wel”, zeg ik tegen haar. “Misschien heb ik ze ook nog in het blauw.” Ik loop naar de tafels en vind inderdaad een blauwe variant. “Exact hetzelfde, alleen een iets andere kleur.” Ik leg de blauwe boven op de twee zwarte agenda’s, die al op de toonbank liggen. Het verschil in kleur is nauwelijks te zien.
NABESTELLEN
“Nee, ik wil ze wel graag in dezelfde kleur hebben”, zegt ze tegen mij. “Zijn ze nog te bestellen door u?” Helaas. Kantooragenda’s nabestellen is lastig. “Oh, wat jammer”, zegt ze. “Het is voor drie medewerkers op kantoor en dan is het wel beter als ze allemaal dezelfde kleur hebben.” Persoonlijk lijkt het mij handiger als ze juiste een andere kleur hebben, maar dat ligt dan misschien aan mij.
KLEUR
Ik leg de drie agenda’s naast elkaar zodat ze kan zien dat het in kleur weinig tot niets scheelt.
PRIJSSTICKER
“Nee”, zegt ze resoluut en pakt de meest rechtse agenda’s. ”Ik neem die twee zwarte agenda’s en deze blauwe niet.” Ik pak de agenda van haar over en zeg dat dit een zwarte agenda is. Het staat ook achter op de prijssticker. Zwart. “Oh”, zegt ze nu verrast. “Dan wil ik die u in uw hand heeft, samen met deze andere zwarte agenda.” Ik pak de agenda die ze aanwijst en zeg met een verborgen glimlach: “Dat is de blauwe uitvoering, mevrouw.”
BLAUW
Ik draai hem om en laat de prijssticker zien. Onder de prijs staat keurig: Blauw.
BALLETJE-BALLETJE
Het begint een beetje op het illegale spelletje Balletje-Balletje te lijken waarmee onschuldige toeristen op straat worden bedonderd met drie omgekeerde bekers en een balletje. Onder welk bekertje ligt het balletje en win het geld dat op tafel ligt.
In mijn winkel spelen wij dat nu blijkbaar met agenda’s.
BESMETTELIJK
“Ben ik nou kleurenblind aan het worden?”, vraagt de vrouw zich hardop af. Ik leg wederom uit dat het verschil tussen donderblauw en zwart onder kunstlicht bijna niet te zien is. “Van die blauwe variant heb ik er nog een stuk of vijf, dus misschien is dat een idee?” Ze moet er even over nadenken. “Zwart is wel mooier voor een agenda”, zegt ze tenslotte. “Minder besmettelijk ook.” Ik knik, maar vraag mij af of iemand op kantoor het ook maar iets kan schelen.
GEDACHTEN
“Misschien kan niemand het iets schelen”, zegt ze plotseling. Alsof ze mijn gedachten kon lezen. “Doe maar drie blauwe.” Ik loop naar de tafel en pak nog twee blauwe kantooragenda’s. “Gewoon zeggen dat ze zwart zijn, dan geloven ze u direct.” Ze moet er samenzweerderig om lachen. Ik scan de agenda’s en reken bijna tweeënveertig euro met haar af. Ik doe het bonnetje er keurig bij. Toch weer bijna zeven euro om terug te vorderen van de belastingdienst.
SPANNEND
Mijn klant heeft inmiddels de slappe lach.
“Spannend hoor”, zegt ze tegen mij….