Ik heb niet zo heel veel herinneringen aan mijn eerste jaren op de lagere school. Ik woonde in Geuzenveld en zat op een lagere school die inmiddels niet meer bestaat. In de derde klas had ik een juffrouw die een vogelkooitje bij haar bureau had staan en een jaar daarvoor was er een juffrouw Uphof. Ik was bevriend met Eduard Brinkman en werd later een beetje verliefd op Ceciel Wiewel.
Volgens mij waren er de eerste twee jaar nog strikte jongens en meisjes klassen maar op een gegeven moment werd dat concept losgelaten. Veel leraren waren broeders en zusters die verbonden waren aan de nabijgelegen kerk. In de aula werden in het weekend films vertoond en kon je voor een kwartje naar Tarzan kijken. Leuke tijden. Al kan ik mij – zoals gezegd – maar fragmenten voor de geest halen. Ik weet dat ik goed was in rekenen maar wat meer moeite had met taal. Ze hebben mij echter op die school leren lezen en ik ben er de leraren nog altijd dankbaar voor. Boeken waren lange tijd niet aan mij besteed, ondanks het feit dat mijn moeder dagelijks het goede voorbeeld gaf. Het bleek een sluimerend virus, want jaren later sloeg het alsnog genadeloos toe en heeft het mij gelukkig nooit meer verlaten.
Lezen is samen met eten en drinken ontzettend belangrijk. Essentieel. Als ik wel eens vertel dat Astrid en ik ’s avonds niet overdreven veel televisie kijken, dan denken sommige mensen dat wij gek zijn. In het stenen tijdperk leven. Wie is de Mol? Temptation Island? De slimste mens? De tientallen talentenshows over zingen, bakken, dansen of schaatsen? Wij hebben er nog nooit een halve aflevering van gezien. Een groot deel van het trouwe publiek van deze programma’s zijn mogelijk de mensen die zeggen geen tijd of geduld te hebben om te lezen. Prima. Het is een keuze die je zelf maakt. Ik zal niet zeggen dat het verkeerd is. Het is ook niet zo dat ik de hele avond met een boek op de bank zit, maar ik lees wel iedere dag minimaal een half uur. Soms langer maar nooit minder. Het kan mij niet zo heel veel schelen wie die mol is en ik weet ook niet waarom je hem moet zoeken. Of wat je er mee moet doen. Ik heb, als ik andere mensen erover hoor praten, nooit het gevoel dat ik iets heb gemist. Wel kijk ik graag naar Veronica Inside en met name vanwege Johan Derksen. Een man die – net als ik – enorm kan genieten van bluesmuziek en waar ik over het algemeen enorm om moet lachen. Een man die de wereld keer op keer een spiegel weet voor te houden en gehaat wordt door duizenden mensen die nog nooit een aflevering van zijn programma hebben gezien.
Op moment van schrijven lees ik zijn biografie. Een mooi verhaal over voetbal, muziek en maling hebben aan de hele wereld. Een boek om van te genieten. Zoals ik meestal wel geniet van de boeken die ik lees. Het heeft jaren geleden mijn leven behoorlijk op z’n kop gezet. Lezen. Mijn interesse is breed. Sportboeken, romans, thrillers, fantasy, jeugdboeken. Ik lees alles wat los en vast zit, iets wat ik heb overgenomen van mijn moeder. Ik heb favoriete auteurs die ik nooit zal overslaan maar dankzij mijn eigen boekwinkel kom ik ook onbekende pareltjes tegen die mij toeschreeuwen om gelezen te worden. Een lokroep die ik doorgaans niet kan weerstaan en die mij in aanraking brengt met tot dan toe nog onbekende werelden en vaak geweldige verhalen. Daar kan wat mij betreft geen mol tegenop.
Het liefst zou ik een winkel hebben waar alleen maar boeken worden verkocht. Alle afleiding zoals PostNL, ING, cadeaukaarten, wenskaarten en kantoor- en schrijfwaren buiten de deur houden. Een klein assortiment tijdschriften. Voor de rest alleen maar boeken. Geen al te realistische droom en zeker in Almere-Haven niet echt haalbaar. Ik mag er echter over dromen. Met een klein hoekje in de winkel waar ik dan rustig kan werken aan mijn eerste roman. Tussendoor mensen adviseren en de meest prachtige boeken verkopen. Mijn kleindochter kruipend over de vloer in de richting van de prentenboeken.
Wie is de Mol? Ik heb er de tijd en het geduld niet voor…