“Meneer, ik zoek dat laatste boek van ….. goh, hoe heet ze ook alweer?” Een mevrouw in de winkel kijkt mij wanhopig aan. “Ze was een paar weken geleden op televisie.” Veel meer informatie heeft ze niet. Een boek van een vrouwelijke auteur die weken geleden op televisie was. “Ik heb werkelijk geen idee meer waar het boek over ging, alleen dat het mij erg mooi leek.”
Ik loop naar de boekentafels en pak het nieuwe boek van Susan Smit, ‘De heks van Limbricht’. “Is dat het?”, vraagt ze hoopvol. Heel even overweeg ik om zo overtuigend mogelijk te knikken, maar zo heeft mijn moeder mij niet opgevoed. “Ik heb werkelijk geen idee, mevrouw. Het is geschreven door een vrouw, het is nieuw en ze is pas nog op de televisie geweest. Het zal u zeker niet tegenvallen.” Ze pakt het boek en begint de achterzijde te lezen. Ze knikt een paar keer maar ik heb niet het idee dat ze het herkent als het boek dat ze zo graag wil kopen. “Volgens mij is het erg mooi”, zegt ze uiteindelijk. “Er gaan alleen geen bellen rinkelen.” Ondanks dat geeft ze het boek niet terug maar legt het in het groene winkelmandje dat ze bij de ingang van de winkel heeft meegenomen.
Samen lopen wij langs de boekentafels op zoek naar een boek dat bij mevrouw een lampje doet branden. Ze ziet twee boeken liggen van Roy Jacobsen. ‘De onzichtbaren’ en ‘Witte Zee’. “Oh, is daar een vervolg op?”, zegt ze meteen. “Dat vond ik zo’n mooi boek.” Ze is haar zoektocht direct vergeten en pakt een exemplaar van ‘Witte zee’ van de stapel. “Die wil ik sowieso meenemen”, zegt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij en het boek verdwijnt resoluut in het winkelmandje
Op tafel ziet ze nu het boek van Lale Gül, ‘Ik ga leven’. Over een meisje dat in opstand komt in een streng Islamitisch gezin. “Die is het niet”, zegt ze terwijl ze het boek oppakt van de stapel. “Het werd alleen wel genoemd, herinner ik mij nu.” Ook dit boek gaat in het winkelmandje. Ik vermoed dat ik nu weet welk boek zij zoekt en laat ‘De hemel is altijd paars’ van Sholeh Rezazadeh zien. Een prachtige roman over een jonge Iraanse vrouw die nog maar net in Nederland woont en hier worstelt om een nieuw leven op te bouwen. “Dat is het boek!”, schreeuwt ze bijna uit. Ze weet niet hoe snel ze het uit mijn handen moet grissen en drukt het tegen haar borst. “Wat geweldig dat u het heeft gevonden”, zegt ze terwijl ze mij dankbaar aankijkt. “Deze wil ik hebben.” Ze legt het boek snel in het winkelmandje. “Ik neem die andere drie ook”. Ze geeft mij een dikke knipoog. “Hebberig hé?” Ze kan er hard om lachen en samen lopen wij naar de toonbank.
Even later komt een andere klant de winkel binnen en ook zij pakt een groen winkelmandje. Ze slaat meteen rechtsaf richting de spannende boeken. Van afstand zie ik hoe ‘Koninkrijk’ van Nesbø en ‘Orakel’ van Tomas Olde Heuvelt in het mandje gaan. Boeken voor de vakantie, vermoed ik. Bij de toonbank ben ik bezig met het uitpakken van een aantal kratjes met nieuwe boeken. Eén van de eerste boeken die ik zie is het waargebeurde ‘Martin H.’ van Panorama journalist Vico Olling. Over een voormalige politieman die uiteindelijk de moordenaar van Klaas Bruinsma blijkt te zijn.
Terwijl ik het boek uitpak en prijs komt de klant met de boeken van Nesbø en Olde Heuvelt naar de toonbank gelopen. Ze kijkt vluchtig naar de boeken die op de toonbank liggen en als ik vraag of ik haar kan helpen, zegt ze dat ze nog een boek zoekt voor haar man. Ze gaan binnenkort naar Drenthe maar zitten dan niet in de buurt van een boekwinkel. Daarnaast winkelt ze het liefst bij haar lokale boekwinkel. Ik laat haar ‘Martin H.’ zien, dat de laatste tijd veel in het nieuws is geweest. “Oh, geweldig”, zegt ze meteen. “Dat leest mijn man altijd graag. Waar gebeurde verhalen.”
Het boek gaat in het mandje.
Een overblijfsel van de lockdown. Winkelmandjes in de boekwinkel.
Ik doe ze nooit meer weg.