Daphne komt de winkel binnen, op de voet gevolgd door een mij onbekend jongetje. Ze lopen samen te giechelen en zonder iets te zeggen gaan ze naar de hoek met kinderboeken. Als een echte verkoopster laat Daphne hem allemaal boeken zien. Alsof ze hier al jaren werkt. Ik hoor haar van alles vertellen en het onbekende jongetje luistert aandachtig naar haar.
Soms vraagt of zegt hij iets en vervolgens schiet Daphne in de lach. Hij is volgens mij van dezelfde leeftijd als Daphne en heeft net als zij mooie, blonde haren. Ondanks dat lijken ze niet op elkaar, dus het zal geen broertje of neefje zijn. Ik heb geen idee of ze eigenlijk wel broertjes of zusjes heeft. Ik nam altijd aan van niet, maar helemaal zeker ben ik daar niet van.
Groot
Nadat ik een paar klanten bij de PostNL balie heb geholpen, loop ik richting de kinderboeken. Daphne heeft niets door maar het jongetje wel en legt het boek dat hij in zijn handen had snel weer terug op de stapel. “Je mag wel kijken hoor”, zeg ik tegen hem. “Of heeft Daphne dat niet verteld?” Het jongetje knikt verlegen maar zegt niets terug. “Hoi Eric”, zegt Daphne tegen mij. “Dit is mijn vriendje. Wouter. Wij zitten samen op school en wonen ook vlak naast elkaar.” Wouter doet nu net alsof hij niet bij Daphne hoort en loopt een stukje richting de etalage. “Ga maar lekker kijken”, zeg ik tegen haar. “Er zijn een heleboel nieuwe boeken.” Terwijl ik weer richting de toonbank loopt, zie ik dat Wouter mij in de gaten blijft houden en vervolgens weer naar Daphne loopt. Ze beginnen meteen te fluisteren en ik meen te horen dat ze hem boos vraagt waarom hij nou wegliep. “Hij is groot”, hoor ik Wouter zeggen. “Echt niet”, zegt ze fel. “Hij heet Eric en hij is heel erg aardig en dit is zijn boekwinkel. Ik ga hier ook werken. Als ik later écht groot ben.”
Roald Dahl
Wouter kijkt haar aan. Ik heb geen idee of hij onder de indruk is of dat het volgens hem juist één van de slechtste idee is welke hij ooit heeft gehoord. Ik ga achter de toonbank staan waar ik rustig mijn kop koffie leeg drink. Van afstand kijk ik naar de twee kinderen die duidelijk veel plezier hebben en meer met elkaar praten dan dat ze naar de boeken kijken. Ik hoor Daphne herhaaldelijk schateren van het lachen. Wouter is misschien wat verlegen maar heeft blijkbaar een aanstekelijke humor. Daphne zit inmiddels op haar favoriete krukje van Roald Dahl terwijl Wouter als een stoere jongen gewoon op de grond is gaan zitten.
John Flanagan
Na een kwartier tikt iemand op het raam en schiet Wouter omhoog. “Mijn moeder”, hoor ik hem zeggen en hij rent zonder Daphne gedag te zeggen naar buiten. Ze kijkt hem na, haalt haar schouders op en pakt ‘Het ijzige land” van John Flanagan uit de kast. Het derde deel van De Grijze Jager. Een tijdje terug heeft ze de eerste twee boeken van haar moeder gekregen en de serie is blijkbaar in de smaak gevallen. Ze leest even snel de achterkant en loopt vervolgens naar de toonbank. Op hetzelfde moment komt haar moeder de winkel in. “Ze hebben deel drie”, zegt ze tegen haar. “Mag ik die van het geld van mijn verjaardag kopen?”
Playstation
Het mag. Wel wil haar moeder weten waar Wouter is gebleven en Daphne vertelt dat die met z’n moeder al naar huis is gegaan. “Deze wil ik kopen, Eric”, zegt Daphne tegen mij. “Deze serie is echt heel erg gaaf. En spannend. Wouter mocht het eerste deel van mij lenen en die vond er niets aan. Volgens mij is hij er niet eens aan begonnen. Hij zit liever achter de Playstation. Stomme vechtspelletjes te spelen.” Ik vertel haar dat niet iedereen graag boeken leest. Misschien is dat met Wouter ook wel het geval. Daphne kijkt mij vol ongeloof aan. Ze kan het niet begrijpen. “Wat is er nou niet leuk aan een spannend boek?” Ik heb geen antwoord.
“Nou ja”, zegt ze uiteindelijk. “Voorlopig mag hij mijn vriendje blijven, maar als ik hier later ga werken moet hij weg. Eigen schuld. Jongens zijn zó stom.”