Vorig jaar kwam een man mijn winkel binnen die enige tijd langs de thrillertafels liep en een beetje wanhopig een paar boeken oppakte en de achterkanten las. Hij was duidelijk op zoek naar een boek maar had geen idee welke hij moest kopen. Ik liep op hem af en vroeg of ik misschien kon helpen. ‘U komt als geroepen’, was zijn reactie. Hij wilde een boek kopen om zelf te lezen. Het liefst een thriller. Hij gaf aan dat hij nog nooit een boek had uitgelezen en dus niet goed wist wat hij nu precies zocht.
‘Mijn vrouw wil dat ik ga lezen. Ik verveel mij ’s avonds dood als er niets op de televisie is.’
Hij slaakte een diepe zucht. ‘En dat is er vrijwel nooit.’ Zijn vrouw was verslingerd aan lezen en vond het tijd dat haar man ook maar eens zou beginnen. Ik knikte instemmend, wat het midden hield tussen begrip voor wat zijn vrouw wilde en medelijden met hem omdat hij misschien tegen zijn zin moest gaan lezen.
‘Wat voor soort boek lijkt u wel wat? Of wat voor televisieseries kijkt u graag? Daar kan ik ook wel wat mee.’
Hij was gek op spannende series over moordonderzoek. Niet overdreven bloederig, maar wel met een goed verhaal. Dat soort boeken leken hem dus wel wat, het liefst een serie, zodat hij meerdere boeken over dezelfde personages kon lezen als het hem zou aanspreken. Een idee van zijn vrouw, die zelf midden in de reeks over de Zeven Zussen zat. Ik liet hem het eerste deel zien van A.J. Arlidge over inspecteur Helen Grace van de politie in het Engelse Southampton. Kinderachtige titels maar wel telkens geschreven alsof het een script was voor een televisieserie. “Iene Miene Mutte”. Slechts € 7,50. Dat leek mij wel een keurig prijsje voor een boek dat een nieuwe lezer over de streep moest trekken.
Nog geen week later word ik in de winkel op mijn rug getikt en staat diezelfde meneer achter mij. Hij had het boek verslonden en deel twee, drie en vier al in zijn handen. Hij vond het geweldig. Vanaf de eerste pagina’s was hij gevangen in het verhaal en het liet hem niet meer los. Dat hij nooit eerder aan het lezen van boeken was begonnen vond hij op basis van zijn eerste thriller een compleet raadsel. Hij kon het boek thuis amper neerleggen en vond dat zijn vrouw het ook maar moest lezen. Met een hele stapel Arlidge verliet hij fluitend de winkel. Op weg naar huis. Naar de tweezitsbank en het avontuur. Binnen twee maanden kocht hij uiteindelijk alle delen van de serie en op een vrijdagmiddag kwam hij enigszins ontredderd naar de winkel.
‘Wat nu?’
Hij las sneller dan Arlidge kon schrijven en had de smaak te pakken. ‘Ik heb voor dit weekend wel een boek nodig.’ Ik besloot hem één van mijn meest geliefde thrillers aan te bevelen: “Leven of dood” van Michael Robotham. Een boek waardoor ik zelf ooit dusdanig was geraakt dat ik besloten had om die titel altijd op voorraad te houden. Speciaal voor dit soort situaties. We hebben er al tientallen van verkocht aan mensen die op zoek waren naar een goed boek. Je vraagt om goed en krijgt fantastisch. Kan het nog mooier? Daarnaast kost het boek slechts € 12,50. Een mooi prijsje voor een boek dat je de rest van je leven zal bijblijven. Zonder enig probleem verruilde het boek van eigenaar en maandag stond mijn nieuwe boekenklant weer in de winkel. Tranen in zijn ogen. Wat een fantastisch boek. Dat einde had hij niet aan zien komen. Hij was totaal van de wereld toen hij het boek had uitlezen. Zijn vrouw was er nu ook in begonnen en die kon het ook niet meer wegleggen. Terwijl ze eigenlijk nooit thrillers las. ‘Heb je nog iets voor mij?’ Hij keek mij bijna smekend aan, zijn leeshonger was niet meer te stoppen. Na even nadenken liet ik hem het eerste deel van de Noorse thrillerauteur Jussi Adler-Olsen zien. “De vrouw in de kooi”. Het begin van een geweldige serie over een inspecteur van de politie die wordt weggepromoveerd naar een nieuw op te richten afdeling en als hulpje een assistent uit Syrië krijgt. Spannend, vlot te lezen en bovenal heel erg grappig. Een op het oog misschien rare combinatie, maar bij Adler-Olsen blijkt het te werken.
‘Geef mij maar meteen de eerste vier delen.’
‘Weet u dat zeker? Misschien moet u eerst gewoon het eerste deel proberen, want mogelijk is het niets voor u.’ Nee, hij wist het zeker. Zijn vertrouwen in mijn advies was dusdanig dat hij de halve serie wilde hebben. ‘Dan heb ik meteen wat op voorraad.’ Twee weken later kwam zijn vrouw naar de winkel. Ze stelde zich voor als de echtgenoot van de man die de boeken van Arlidge en Adler-Olsen had gekocht. Eerst schrok ik omdat ik dacht dat er misschien iets was gebeurd, maar niets was minder waar. Hij was al bijna klaar met het tweede boek van de serie en zijn verjaardag zat er aan te komen. Doe de rest van de serie maar. Daar zal hij erg blij mee zijn. ‘Trouwens’, ging ze verder. ‘Dat boek van die Robotham was geweldig. De dagen erna heb ik niets anders kunnen lezen, ik kreeg het verhaal maar niet uit mijn hoofd. Mijn man en ik hebben er drie avonden lang samen over gesproken. Allebei razend enthousiast. Sommige stukken opnieuw gelezen. We hebben het inmiddels aan onze jongste dochter gegeven en die gaat het nu ook lezen. Ik had het in één dag uit en ik ben nu ook begonnen aan de serie van Adler-Olsen. U bent bezig ons leven enorm te veranderen. Hij verveelt zich nooit meer en ik lees voor het eerst in mijn leven thrillers.’
Dát is dus de reden dat ik een boekwinkel ben begonnen.
(Foto: Ben White (Unsplash) | Gebruikt met toestemming)