Recensie

’De rusteloze vogel van de tijd zit en nestelt zich in mijn handen. De rivier gaat en de tijd staat stil.’

Soms lees je een boek dat – voor lange of korte tijd – je leven een beetje op z’n kop zet. Een verhaal dat een overrompelende indruk maakt. Dat je weet te raken. Bijvoorbeeld door de boodschap van de auteur, de taal, de beelden die het in je hoofd schiet of door de emoties die het bij je oproept. Er kunnen tientallen oorzaken zijn. Het overkomt mij eerlijk gezegd niet zo heel regelmatig en de impact is daardoor groot als ik een boek lees dat mij niet meer wil loslaten. Tijdens het lezen niet, maar ook niet in de dagen daarna.

VERLEIDING

Sholeh Rezazadeh viel mij op met haar debuutroman “De hemel is altijd paars”. Ik las het niet, maar het sprak mij wel aan. Zowel de uitvoering als de korte omschrijving op de achterkant van het boek raakte een snaar. In die periode verschenen er meer boeken die de moeite waard leken en langzaam maar zeker verdween Rezazadeh uit mijn zicht. Tot onlangs haar tweede roman verscheen, “Ik ken een berg die op me wacht”. De uitvoering was wederom wonderschoon en nu kon ik de verleiding niet weerstaan.

Gelukkig maar.

 NOMADENSTAM

Wat een prachtig boek. De eerste twee bladzijden moest ik even wennen aan het feit dat de auteur had besloten om de rivier Aras aan te wijzen als de verteller.  Al snel kreeg ik echter door dat het een perfecte keuze was aangezien alleen het water exact tot de kern van het verhaal kon komen. De schrijfstijl van Sholeh Rezazadeh is als de wind door het gras van de nomadenstam waarover ze schrijft. “Ik ken een berg die op me wacht” is zowel adembenemend als hartverscheurend en raakt je als lezer op plekken die niet te beschrijven zijn.

 BESTAANSRECHT

Het is het verhaal van de jonge en moederloze Saray en de moedige Aydin, die onvoorwaardelijk aan haar zijde staat. Ze zijn de ziel van de stam die leeft van het land, de rivier, de bergen en wat de natuur ze wil geven. De hoofdrol is echter voor Aras, de rivier die alles en iedereen hun bestaansrecht geeft.

ADEMLOOS

Binnen een dag las ik “Ik ken een berg die op me wacht” uit. Ademloos. De dagen daarna hield het mij echter nog altijd bezig. Het heeft inmiddels een plekje in mij gevonden en als gepassioneerde boekenlezer zal ik de essentie van het verhaal altijd bij mij blijven dragen.

ONNAVOLGBAAR

De macht en kracht van woorden en taal. Sholeh Rezazadeh bewijst op onnavolgbare wijze hoe belangrijk het is om verhalen te vertellen en boeken te lezen.

Laatste mens op aarde

Bij toeval kwam “De beer” van Andrew Krivak op mijn pad. De mooie omslag trok mijn aandacht en de tekst dat het een post apocalyptisch sprookje betrof deed de rest. Na bijna een jaar in corona tijd wekte dat mijn interesse. Het voelt zo langzamerhand alsof de wereld aan het vergaan is en je de laatste mens op aarde bent…

Natuur

Het overkomt een vader en zijn jonge dochter. Ze overleven ergens in de schaduw van een berg waar de vader zijn vrouw heeft moeten begraven. De vader leert het meisje alles dat nodig is om te overleven. Jagen en vissen. Leven in harmonie met de natuur. Als de vader komt te overlijden staat het meisje er alleen voor en moet zij zich zien te redden. Ze krijgt hulp van een beer die haar redt en de opvoeding van de vader tijdelijk overneemt.

Overleven

“De beer” is met recht een sprookje. Pratende dieren. Of deden ze dat altijd al en kan je ze pas verstaan als mens en natuur dichter bij elkaar komen te staan? In dit boek maakt het niet uit. Het feit dat het zo is accepteer je onmiddellijk in dit wonderschone verhaal. Het is een eerbetoon aan de kracht van de natuur en legt de nadruk op de kwetsbaarheid van de mens. Het is prachtig en beeldend geschreven, met mooie zinnen en ontroerende momenten. Het voelt tijdens het hele verhaal alsof je zelf in die bossen loopt en hetzelfde ondergaat als het meisje. Verwondering, angst, verdriet, hoop, liefde en bovenal de intense wil om te overleven.

Jungle Book

Het enige dat gaat schuren is de gelijkenissen met het overbekende “The Jungle Book” van Rudyard Kipling. Bekend van de Disney verfilmingen. In “De beer” gaat het om een verder naamloos meisje en lijkt het zich ook niet echt in India af te spelen. Maar toch… Het knaagt toch wel een beetje. Het verhaal laat echter ook zien dat de mens vandaag de dag te ver afstaat van de natuur. De balans is naar de verkeerde kant doorgeslagen. In de wereld waarin het meisje leeft is de mens weer teruggeworpen in de oertijd. Er is alleen mens en natuur. Niet alleen de dieren geven het meisje waardevolle informatie, ook de bomen fluisteren in de wind en vertellen haar waar ze eten kan vinden.

Boodschap

Het is een mooie boodschap die de auteur probeert uit te dragen. Het verhaal is prachtig verteld. Misschien niet bijster origineel, maar toch een genot om te lezen.

Volkomen op zichzelf aangewezen weten een vader en dochter te overleven in de schaduw van een berg. De vader leert het meisje niet alleen vissen en jagen, maar wijdt haar ook in in de geheimen van de seizoenen en de sterren. Hij bereidt haar voor op een volwassen leven in harmonie met de natuur, want zij tweeën zijn wat resteert van de mensheid. Maar wanneer het meisje na de dood van haar vader alleen achterblijft in een onbekend landschap, is het een beer die haar de weg naar huis wijst, dwars door een uitgestrekte wildernis die de belangrijkste lessen van al biedt, als ze kan leren te luisteren. De beer, een verhaal over de kwetsbaarheid van de mens, over liefde en verlies, is zowel een waarschuwing als een eerbetoon aan de heerschappij van de natuur.