Een oudere vrouw komt in een rolstoel onze winkel binnen. Een behulpzame dochter of misschien een begeleider volgt haar naar binnen. Ik herken de vrouw niet maar er gaat wel ergens een belletje rinkelen. Misschien ken ik haar tóch wel. Ze zegt mij vriendelijk gedag en lacht als ze ziet dat ik niet weet wie zij is.

Een man van ongeveer vijfentwintig jaar zegt dat er een pakketje voor hem ligt. Als het goed is heeft hij een bericht gekregen met een afhaalcode. Hij schudt fanatiek zijn hoofd. “Ik heb helemaal niets gehad”, zegt hij.

Een man komt de winkel in, passeert mijn vrouwelijke collega alsof ze niet bestaat en loopt direct door naar mij. Hij denkt op basis van geslacht dat ik de baas zal zijn. Dat klopt in dit geval, maar toch stoort het mij enorm. Hij is een vertegenwoordiger van een creditcardmaatschappij. Van dé creditcard, zegt hij zelf… Hij wil weten waarom ik geen abonnement op ‘zijn’ kaart heb.

Een man loopt op teenslippers en in een korte rode sportbroek de winkel binnen. Voor de rest heeft hij die ochtend niets aangetrokken. Een witte, blote buik en redelijk behaarde benen. Dat je zo in je eigen tuin wil rondlopen moet je zelf weten, maar om op deze manier te gaan winkelen zie je – gelukkig – toch minder vaak.

“Heb je ook reumakaarten?”, vraagt een vrouw aan mij. Ze staat aan de zijkant van het kassablok, half verstopt tussen de molens met wenskaarten. De vraag overvalt mij enigszins. Ik ben net tien minuten open en meteen al een gekke vraag. Met mijn wekelijkse column over mijn winkel denk ik wel eens dat ze het expres doen. Deze mevrouw ziet er echter bijzonder serieus uit.

Een man rent in de stromende regen door de winkelstraat. Hij ontwijkt de grootste plassen, stopt bij mijn winkeldeur en blijft daar midden in de opening staan. Met zijn rug naar de winkel staart hij vervolgens naar buiten. De wind blaast uit volle borst en ook de verwachtingen voor morgen zijn slecht. Ondanks dat staan er veel mensen in de winkel die onze boeken en tijdschriften bekijken.